Untitled - Meshell Ndegeocello

«her blackness is fine, the blackness of her skin the blackness of her mind»

Her beauty cannot be measured with standards of a colonized mind

Darker than blue darker than her blackness

Unblemished her features broad and striking

She cradles his body with her large hands

Her fingers stretch endlessly into his world of pain

Her caresses warm and penetrating she loves the black boy

His existence predestined to be one of no remorse compassion

Or the delusion of equality

But the love he gives (a doxology for her)

He praises and cares for what he can never be There’s such purity in a love that is essential to the loving of one’s self

«haar zwartheid is prima, de zwartheid van haar huid de zwartheid van haar geest»

Haar schoonheid kan niet worden gemeten met de normen van een gekoloniseerde geest

Donkerder dan blauw donkerder dan haar zwartheid

Ongeschonden haar gelaatstrekken breed en opvallend

Ze wiegt zijn lichaam met haar grote handen

Haar vingers strekken zich eindeloos uit in zijn wereld van pijn

Haar strelingen warm en doordringend ze houdt van de zwarte jongen

Zijn bestaan ​​was voorbestemd om er een te zijn van mededogen zonder wroeging

Of de waanidee van gelijkheid

Maar de liefde die hij geeft (een doxologie voor haar)

Hij prijst en geeft om wat hij nooit kan zijn. Er is zo'n puurheid in een liefde die essentieel is voor het liefhebben van zichzelf