Le vieux pont - Mes Aîeux

L’autre hier, cheminant le long du vieux sentier

Je parvins au cours d’eau qui fuit vers la savane

Le soleil déclinait, et l’horizon altier

Alignait les sapins comme une caravane

Évoquant le passé, je fis halte au vieux pont

Au vieux pont biscornu, plein de ronce et de mousse

Couché sur le ruisseau limpide et peu profond

Que brouillèrent les pas de mon enfance douce

Aux caresses du vent dont se plaint le roseau

Parfois un rossignol y turlute son trille

Et le vieux pont sommeille au-dessus du ruisseau

Dans l’ouragan des soirs comme au midi tranquille

Serein, j’ai contemplé cette épave du temps

Qui s’acharne sur nous, avec des airs moroses;

Et moi j’ai ressenti la cruauté des ans

Qui ne respecte pas la misère des choses

J’ai vu des moissonneurs avec leurs gerbes d’or

Qui revenaient joyeux d’esperance secrète…

Les aïeux sont partis, mais leurs enfants encor

Traversent le vieux pont dans leur rude charrette

Et je songe à ceux-là que je n’ai pas connus

Aux grands-parents absents, abimés sous la terre:

Eux qui chantaient: Le temps passé ne revient plus

Me rappelant qu’un jour, hélas !

il faut nous taire !

De andere gisteren, wandelend langs het oude pad

Ik kwam bij de stroom die naar de savanne stroomt

De zon ging onder en de hoge horizon

De bomen uitgelijnd als een caravan

Herinnerend aan het verleden, stopte ik bij de oude brug

Bij de kromme oude brug, vol braamstruiken en mos

Liggend op de heldere, ondiepe stroom

Dat de voetstappen van mijn zoete jeugd vervaagd

Aan de liefkozingen van de wind waarover het riet klaagt

Soms wiebelt daar een nachtegaal

En de oude brug sluimert over de beek

In de orkaan van de avonden als in de stille middag

Sereen, ik staarde naar dit wrak van de tijd

Wie jaagt ons op, met sombere airs;

En ik voelde de wreedheid van de jaren

Wie respecteert de ellende van de dingen niet?

Ik heb maaiers gezien met hun gouden schoven

Wie keerde blij terug van geheime hoop...

De voorouders zijn weg, maar hun kinderen nog steeds

Steek de oude brug over in hun ruwe kar

En ik denk aan degenen die ik niet ken

Aan de afwezige grootouders, beschadigd onder de aarde:

Zij die zongen: Verleden tijd keert nooit terug

Ik herinner mezelf eraan dat op een dag, helaas!

we moeten zwijgen!