Soleil Blanc - Merzhin

A la croisée des regards, je t’ai vu eau ténébreuse.

Tes reflets d’argent illuminaient mon visage blême.

Du haut d’un parapet de pierre qui, jadis, eu l’affront de t’enjamber;

J’ai scruté ton ardeur millénaire cette fois encore tu ne t’es pas arrêté.

Depuis longtemps c’est le soleil blanc que tu as choisi,

Rejeté par un autre qui ne te voulait pour ami.

La fierté et l’orgueil suintent de tes murs.

Ne vole pas trop haut ou l’air te manquera, je te le jure!

Ecoute moi lorsque ma voie, de temps en temps, s'éléve.

Ne laisse pas mes mots s'échapper dans l’air qui les soulève.

Mais fais les tiens ils t’eviterons des instants de déraison,

Alors je te promets, le temps de toi n’aura jamais raison!

Depuis longtemps c’est le soleil blanc que tu as choisi,

Rejeté par un autre qui ne te voulait pour ami.

La fierté et l’orgueil suintent de tes murs.

Ne vole pas trop haut ou l’air te manquera, je te le jure!

Op het kruispunt zag ik je donker water.

Jouw zilveren reflecties verlichtten mijn bleke gezicht.

Vanaf de top van een stenen borstwering die ooit de belediging had om over je heen te stappen;

Ik heb je millennial-vurigheid nauwkeurig bekeken, deze keer ben je niet gestopt.

Je hebt lang de witte zon gekozen,

Afgewezen door een ander die jou niet als vriend wilde.

Trots en hoogmoed druipen van je muren.

Vlieg niet te hoog of je mist de lucht, ik zweer het!

Hoor me wanneer mijn stem, van tijd tot tijd, verheft.

Laat mijn woorden niet ontsnappen in de lucht die ze optilt.

Maar doe de jouwe, ze zullen je momenten van redeloosheid besparen,

Dus ik beloof je, je tijd zal nooit goed zijn!

Je hebt lang de witte zon gekozen,

Afgewezen door een ander die jou niet als vriend wilde.

Trots en hoogmoed druipen van je muren.

Vlieg niet te hoog of je mist de lucht, ik zweer het!