Spanky - MC Chris

I was the cutest kid, man, you should’ve seen me

People pinched my cheeks, they wanted me on TV

When puberty premiered I felt weird and started eating

Weight accumulated, never sated, always feeding

I was a fat kid… back in the '80s

I liked french fries, no aioli, no gravy

I wouldn’t share (uh-uh) no matter your name

The fatter I became the sadder I sat ashamed

Picked last, no friends, called fat at the table

My father found no fault because he’s also enabled

Food’ll fix it was the ticket but that made matters worse

Now I’m the current carrier of a corpulent curse

No matter what the dish is only wish is it’s hot

Metabolism was malicious, it was slower than sloths

Every bite became a burden, every servin' was unnervin'

Starving kids in China remind ya you don’t deserve it

Too little for larges, too massive for medium

People look at me and say «What the fuck are they feedin' him?»

They don’t design these dungarees 32 by 28

So I’m rolling up my cuffs and I’m feeling overweight

Other kids were even bigger but somehow succeeded socially

I wanted to be popular obviously wasn’t supposed to be

I was hoping we could openly obsess over obesity

I’m always losin' weight that’s why I say «You want a piece of me?»

Addiction introduction my affliction was fat

Wore a shirt when I went swimming, a slimming effect on my flab

Locker rooms were lethal tombs, my body would be exposed

While they’d creep into the showers, secretly slip on all my clothes

In the winter of my years it appears I’m a simple fool

Life is in the middle, problems the same as middle school

Always feelin' empty even though I’m feelin' full

A treat will try to tempt me, it’s deadly, I’m seeing skulls

Back in Brooklyn I was broken, I’d watch joggers from the window

Never believe it, couldn’t do Wii Fit;

I was anemic on Nintendo

But then I jogged a single mile, you should’ve seen my dentals

My limits were just figments;

turns out everything is mental

Too little for larges, too massive for medium

People look at me and say «What the fuck are they feedin' him?»

They don’t design these dungarees 32 by 28

So I’m rolling up my cuffs and I’m feeling overweight

Ik was de leukste jongen, man, je had me moeten zien

Mensen kneep in mijn wangen, ze wilden me op tv

Toen de puberteit in première ging, voelde ik me raar en begon te eten

Gewicht geaccumuleerd, nooit verzadigd, altijd aan het voeden

Ik was een dik kind... in de jaren '80

Ik hield van frietjes, geen aioli, geen jus

Ik zou (uh-uh) niet delen, ongeacht je naam

Hoe dikker ik werd, hoe droeviger ik me zat te schamen

Als laatste gekozen, geen vrienden, dik aan tafel genoemd

Mijn vader vond geen fout omdat hij ook ingeschakeld is

Eten lost het op, was het kaartje, maar dat maakte het nog erger

Nu ben ik de huidige drager van een corpulente vloek

Wat het gerecht ook is, de wens is dat het heet is

Metabolisme was kwaadaardig, het was langzamer dan luiaards

Elke hap werd een last, elke portie was zenuwslopend

Uitgehongerde kinderen in China herinneren je eraan dat je het niet verdient

Te weinig voor large, te massief voor medium

Mensen kijken me aan en zeggen: "Wat geven ze hem verdomme te eten?"

Ze ontwerpen deze tuinbroek niet 32 ​​bij 28 "

Dus ik rol mijn manchetten op en ik heb overgewicht

Andere kinderen waren nog groter, maar slaagden er op de een of andere manier sociaal in

Ik wilde populair zijn, dat mocht natuurlijk niet zijn

Ik hoopte dat we openlijk geobsedeerd zouden raken door zwaarlijvigheid

Ik val altijd af, daarom zeg ik: "Wil je een stukje van mij?"

Verslaving introductie mijn aandoening was vet

Ik droeg een shirt als ik ging zwemmen, een afslankend effect op mijn slappe broek

Kleedkamers waren dodelijke graven, mijn lichaam zou worden blootgesteld

Terwijl ze onder de douche kruipen, kruip ik stiekem al mijn kleren aan

In de winter van mijn jaren lijkt het alsof ik een simpele dwaas ben

Het leven is in het midden, problemen hetzelfde als de middelbare school

Voel me altijd leeg, ook al voel ik me vol

Een traktatie zal me proberen te verleiden, het is dodelijk, ik zie schedels

Terug in Brooklyn was ik kapot, ik keek naar joggers vanuit het raam

Geloof het nooit, kon Wii Fit niet;

Ik had bloedarmoede op Nintendo

Maar toen rende ik een kilometer, je had mijn tandartsen moeten zien

Mijn limieten waren slechts verzinsels;

blijkt dat alles mentaal is

Te weinig voor large, te massief voor medium

Mensen kijken me aan en zeggen: "Wat geven ze hem verdomme te eten?"

Ze ontwerpen deze tuinbroek niet 32 ​​bij 28 "

Dus ik rol mijn manchetten op en ik heb overgewicht