Sunday New York Times - Matt Nathanson

Leaves and the rain falling outside.

Taxi waited in the street.

Gave you my keys, told you I’d try…

But we both knew better didn’t we?

I made my way to jfk in world record time,

Hoping I would miss the flight.

You and I were fighting sleep.

Beautiful wasted promises we promised to keep,

At least 'til we said goodbye.

Sometimes you’re still mine

Between the lines of the Sunday New York times.

You were the saint, I was the liar,

At least that’s how I remember it.

Left all our dreams, all our desires

On the steps of your apartment.

The Brooklyn bridge, your olive skin

Framed in black and white.

I miss how simple love could be.

When you and I were fighting sleep.

Beautiful wasted promises we promised to keep,

At least 'til we said goodbye.

Sometimes you’re still mine

Between the lines of the Sunday New York times

Running wild down St. Marks,

Raw and breathless in your arms.

Jumping trains to the park,

When the world was ours.

When you and I were fighting sleep.

Under the blankets promises we promised to keep,

At least 'til we said goodbye.

Sometimes you’re still mine

Between the lines of the Sunday New York times

Bladeren en de regen die buiten valt.

Taxi wachtte op straat.

Ik gaf je mijn sleutels, zei dat ik het zou proberen...

Maar we wisten allebei wel beter, nietwaar?

Ik ben in wereldrecordtijd naar jfk gegaan,

In de hoop dat ik de vlucht zou missen.

Jij en ik vochten tegen slaap.

Mooie verspilde beloften die we beloofden te houden,

Tenminste totdat we afscheid namen.

Soms ben je nog steeds van mij

Tussen de regels van de Sunday New York Times.

Jij was de heilige, ik was de leugenaar,

Zo herinner ik het me tenminste.

Verliet al onze dromen, al onze verlangens

Op de trappen van je appartement.

De Brooklyn bridge, je olijfhuid

In zwart-wit ingelijst.

Ik mis hoe eenvoudig liefde kan zijn.

Toen jij en ik ruzie hadden met slapen.

Mooie verspilde beloften die we beloofden te houden,

Tenminste totdat we afscheid namen.

Soms ben je nog steeds van mij

Tussen de regels van de Sunday New York Times

Wild rennen naar St. Marks,

Rauw en ademloos in je armen.

Met treinen naar het park springen,

Toen de wereld van ons was.

Toen jij en ik ruzie hadden met slapen.

Onder de dekens beloften die we beloofden te houden,

Tenminste totdat we afscheid namen.

Soms ben je nog steeds van mij

Tussen de regels van de Sunday New York Times