L'Espoir - Margaux Avril

Assez de souvenirs, pour ce dire cette fois

Que la vie est faite de hasard et de choix

Elle voudrait forcer la main, à son destin

Pour tout vivre en grand, rêver sans fin

Elle croit en tout mais face au monde ses yeux s’inondent

Prête à basculer encore à chaque seconde

Mais ses instants si forts, retiennent alors

Tous ses espoirs sans lendemain

Elle voit de sa fenêtre, les étoiles

Et c’est rare et ça lui donne espoir

Il est tard mais peut être

Qu’ils verront que tout n’est pas gris ou noir

Elle est si belle le soir lorsque tout s'éteint

Ses blessures qu’elle n’aime pas voir au matin

Ces nuits d ivresses qui lui font croire que tout va bien

Elle est si belle quand la nuit lui appartient

Fini de se détruire, jour après jour

Car prisonnière plus rien n’existe autour

Marre de nuire de fuir de faire le tour

D’un mauvais rêve elle veut se réveiller

Fini l’attente, mélancolie

La complaisance de la langueur

Finis les soupirs de nostalgie

Et les refus au bonheur

Genoeg herinneringen, om deze keer te zeggen

Dat het leven toeval en keuze is

Ze zou de hand willen dwingen, tot haar lot

Om het allemaal groots te leven, droom eindeloos

Ze gelooft in alles, maar tegenover de wereld staan ​​haar ogen vol

Klaar om elke seconde weer te rocken

Maar de momenten zijn zo sterk, houd dan vast

Al haar lege hoop

Ze ziet vanuit haar raam de sterren

En het is zeldzaam en het geeft haar hoop

Het is laat, maar misschien

Dat ze zullen zien dat het niet allemaal grijs of zwart is

Ze is zo mooi 's nachts als alles donker wordt

Haar wonden die ze 's ochtends niet graag ziet

Die dronken nachten waardoor ze denkt dat alles in orde is

Ze is zo mooi als de nacht van haar is

Niet meer elkaar vernietigen, dag na dag

Omdat gevangene niets in de buurt bestaat

Moe van het pijn doen om rond te rennen

Uit een nare droom wil ze wakker worden

Niet meer wachten, melancholie

De zelfgenoegzaamheid van loomheid

Geen verlangende zuchten meer

En ontkenningen van geluk