Je L'aime À Mourir - Marc Antoine

Moi je n'étais rien,

Mais voilà qu’aujourd’hui

Je suis le gardien

Du sommeil de ses nuits,

Je l’aime à mourir.

Vous pouvez détruire

Tout ce qu’il vous plaira,

Elle n’aura qu'à ouvrir

L’espace de ses bras

Pour tout reconstruire,

Pour tout reconstruire.

Je l’aime à mourir.

Elle a gommé les chiffres

Des horloges du quartier,

Elle a fait de ma vie

Des cocottes en papier,

Des éclats de rires.

Elle a bâti des ponts

Entre nous et le ciel,

Et nous les traversons

A chaque fois qu’elle

Ne veut pas dormir,

Ne veut pas dormir.

Je l’aime à mourir.

Elle a dû faire toutes les guerres,

Pour être si forte aujourd’hui,

Elle a dû faire toutes les guerres,

De la vie, et l’amour aussi.

Elle vit de son mieux

Son rêve d’opaline,

Elle danse au milieu

des forêts qu’elle dessine,

Je l’aime à mourir.

Elle porte des rubans

qu’elle laisse s’envoler,

Elle me chante souvent

que j’ai tort d’essayer

De les retenir,

De les retenir,

Je l’aime à mourir.

Pour monter dans sa grotte

Cachée sous les toits,

Je dois clouer des notes

A ses sabots de bois,

Je l’aime à mourir.

Je dois juste m’asseoir,

Je ne dois pas parler,

Je ne dois rien vouloir,

Je dois juste essayer

De lui appartenir,

De lui appartenir,

Je l’aime à mourir.

Ik, ik was niets,

Maar nu vandaag

ik ben de voogd

Uit de slaap van zijn nachten,

Ik hou van hem tot de dood.

Je kunt vernietigen

Alles wat je zal bevallen,

Ze hoeft alleen maar te openen

De ruimte van zijn armen

Om alles weer op te bouwen,

Om alles weer op te bouwen.

Ik hou van hem tot de dood.

Ze heeft de cijfers gewist

Buurtklokken,

Ze maakte mijn leven

papieren stoofschotels,

Uitbarstingen van het lachen.

Ze bouwde bruggen

Tussen ons en de hemel,

En we gaan ze door

Elke keer dat ze

wil niet slapen,

Wil niet slapen.

Ik hou van hem tot de dood.

Ze moest alle oorlogen vechten,

Om zo sterk te zijn vandaag,

Ze moest alle oorlogen vechten,

Van het leven, en ook van de liefde.

Ze leeft zo goed als ze kan

Haar opaline droom,

Ze danst in het midden

van de bossen die ze tekent,

Ik hou van hem tot de dood.

Ze draagt ​​linten

dat ze weg laat vliegen,

Ze zingt vaak voor mij

dat ik het mis heb om te proberen

Om ze tegen te houden,

Om ze tegen te houden,

Ik hou van hem tot de dood.

Om in zijn grot te klimmen

verborgen onder de daken,

Ik moet notities maken

Naar zijn klompen,

Ik hou van hem tot de dood.

Ik moet gewoon gaan zitten,

ik mag niet praten,

Ik hoef niets te willen,

ik moet het gewoon proberen

Hem toebehoren,

Hem toebehoren,

Ik hou van hem tot de dood.