Любви очень просит душа - Макс Волга

Я был овеян твоею любовью,

Глубокой тайной и светом наполнен,

Летал от счастья под круглой и тонкой луной,

И под далёкой, но яркой звездой.

Встречало утро нас щедрой росою,

И шелестели нам клёны листвою,

Я приносил тебе солнце и солнечный свет,

Который я собирал у планет.

Я часто с надеждой смотрю в небеса,

О чувствах поют мне с небес голоса,

Не нужно бежать, нужно ждать не спеша,

Но только любви очень просит душа.

Я часто с надеждой смотрю в небеса,

О чувствах поют мне с небес голоса,

Не нужно бежать, нужно ждать не спеша,

Но только любви очень просит душа.

В туманной дымке коварной тропою

За серым дымом и синей рекою,

На мягких лапах крадётся проснувшийся свет,

Ведь знает он, что тебя больше нет.

Растаял след твой незримый в полёте,

И звук прервал нас на созданной ноте,

Упало небо, и мир поглотила вдруг тьма,

И сердце в лёд заковала зима.

Я часто с надеждой смотрю в небеса,

О чувствах поют мне с небес голоса,

Не нужно бежать, нужно ждать не спеша,

Но только любви очень просит душа.

Я часто с надеждой смотрю в небеса,

О чувствах поют мне с небес голоса,

Не нужно бежать, нужно ждать не спеша,

Но только любви очень просит душа.

Я часто с надеждой смотрю в небеса,

О чувствах поют мне с небес голоса,

Не нужно бежать, нужно ждать не спеша,

Но только любви очень просит душа.

Ik was bedekt met je liefde,

Gevuld met diep mysterie en licht,

Ik vloog van geluk onder een ronde en dunne maan,

En onder een verre maar heldere ster.

De ochtend begroette ons met gulle dauw,

En esdoornbladeren ritselden naar ons toe,

Ik heb je zon en zonneschijn gebracht,

Die ik verzamelde van de planeten.

Ik kijk vaak hoopvol naar de lucht,

Over gevoelens zingen stemmen voor mij uit de hemel,

Je hoeft niet te rennen, je moet langzaam wachten,

Maar alleen liefde vraagt ​​echt van de ziel.

Ik kijk vaak hoopvol naar de lucht,

Over gevoelens zingen stemmen voor mij uit de hemel,

Je hoeft niet te rennen, je moet langzaam wachten,

Maar alleen liefde vraagt ​​echt van de ziel.

In een mistige waas op een verraderlijk pad

Achter de grijze rook en de blauwe rivier,

Op zachte poten sluipt het ontwaakte licht,

Hij weet dat je er niet meer bent.

Je onzichtbare spoor smolt tijdens de vlucht,

En het geluid onderbrak ons ​​op de gecreëerde noot,

De lucht viel en de wereld werd plotseling verzwolgen door duisternis,

En het hart was in de winter bedekt met ijs.

Ik kijk vaak hoopvol naar de lucht,

Over gevoelens zingen stemmen voor mij uit de hemel,

Je hoeft niet te rennen, je moet langzaam wachten,

Maar alleen liefde vraagt ​​echt van de ziel.

Ik kijk vaak hoopvol naar de lucht,

Over gevoelens zingen stemmen voor mij uit de hemel,

Je hoeft niet te rennen, je moet langzaam wachten,

Maar alleen liefde vraagt ​​echt van de ziel.

Ik kijk vaak hoopvol naar de lucht,

Over gevoelens zingen stemmen voor mij uit de hemel,

Je hoeft niet te rennen, je moet langzaam wachten,

Maar alleen liefde vraagt ​​echt van de ziel.