La ciudad de los árboles - Mägo De Oz

Icémi vista y no sin esfuerzo, me incorporéestirando mis entumecidos huesos.

Lo que vi me causótal impacto que aún hoy después de tantos años hace que la

sangre huya despavorida de mis venas.

El paisaje había cambiado totalmente.

A míalrededor cientos de árboles de todas las clases y tamaños parecían

sacudirse de encima su obligada inmovilidad.

Las ramas en un ejercicio

imposible arrancaban la corteza de cada árbol.

Y como en un alumbramiento

embrujado o un parto sobrenatural, del interior de cada árbol empezaban a

asomar cabezas y cuerpos con forma humana… De alguna forma que aún no logro

entender, me encontraba en el interior de un bosque encantado.

Un bosque que no

estaba en los mapas, en un rincón del mundo donde la magia y la brujería

moraban desde que la vida era joven.

En ese mismo instante la misma voz que me había despertado empezóa susurrar con

una cadencia que jamás antes había escuchado la historia del lugar en el que me

hallaba.

Estás en la Ciudad de los Árboles.

Asíllamamos, los que aquímoramos,

a este bosque mitad purgatorio mitad cementerio de personas que después de

morir han sido condenadas a pasar el resto de su existencia convertida en

árboles.

Sólo se les permite recobrar su forma humana en las noches de luna

llena.

Son personas que como tú, antes de morir, tiraron por la borda su vida,

sus sueños y despreciaron el don más grande que jamás ningún ser,

excepto el humano, tuvo jamás;

El Amor. Amor a los demás, a símismos,

a la vida, amor a luchar y perseguir tus sueños.

Las voces vaciaron de silencios aquel paraje maldito y mientras la luna se

abría paso a codazos por entre las nubes, poco a poco se fueron acercando hacia

míaquellas almas desgraciadas, aquellas almas en pena.

Y asífue como cada una

me contósu particular historia…

Érase una vez

hace mucho tiempo ya

un reino perdido en un lejano lugar.

La noche se rindió

al sueño de la eternidad

ritos, brujería, almas buscando la paz.

No duermas, no entres, no mires atrás

no grites, no escuches, no reces no te servirá.

La noche da paso al ritual

despertando la maldición

el bosque estáhechizado por el mal

hay luna llena protégete.

Cada alma en pena

es un árbol condenado

a convertirse en ser humano

y buscar la luz.

Difuntos, no muertos, con una historia que contar.

Sus ojos son pozos de dolor

madrigueras de pena y tristeza

embalses de estancada soledad

y cada árbol es su ataúd.

Bienvenido a la ciudad

de los árboles perdidos

donde nada es lo que ves

donde nada es realidad.

Has llegado a la ciudad

al país de los perdidos

donde cada anochecer

se oyen árboles llorar.

La noche da paso al ritual

despertando la maldición

el bosque estáhechizado por el mal

hay luna llena protégete.

Bienvenido a la ciudad

de los árboles perdidos

donde nada es lo que ves

donde nada es realidad.

Has llegado a la ciudad

al país de los perdidos

donde cada anochecer

se oyen árboles llorar.

Ik sloeg mijn ogen op en niet zonder moeite ging ik rechtop zitten en strekte mijn gevoelloze botten.

Wat ik zag, maakte zo'n indruk op mij dat zelfs vandaag, na zoveel jaren, de

bloed vlucht doodsbang uit mijn aderen.

Het landschap was totaal veranderd.

Overal om me heen leken honderden bomen van alle soorten en maten

hun gedwongen immobiliteit afschudden.

De takken in een oefening

Onmogelijk hebben ze de bast van elke boom gestript.

En als bij een geboorte

behekst of een bovennatuurlijke bevalling, vanuit het binnenste van elke boom begonnen ze...

hoofden en lichamen in menselijke vorm laten zien... Op de een of andere manier is het me nog steeds niet gelukt

begrijp dat ik in een betoverd bos was.

Een bos dat

was op de kaarten, in een hoek van de wereld waar magie en hekserij

ze woonden vanaf het moment dat het leven jong was.

Op datzelfde moment begon dezelfde stem die me wakker had gemaakt te fluisteren

een cadans die ik nog nooit eerder had gehoord het verhaal van de plaats waar ik

gevonden.

Je bent in de Stad van de Bomen.

Zo noemen we degenen onder ons die hier wonen,

naar dit bos half vagevuur half begraafplaats van mensen die na

om te sterven zijn veroordeeld om de rest van hun bestaan ​​door te brengen, omgezet in...

bomen.

Ze mogen alleen op maanverlichte nachten terugkeren naar hun menselijke vorm

vol.

Het zijn mensen zoals jij die, voordat ze stierven, hun leven overboord gooiden,

hun dromen en verachtten het grootste geschenk dat enig wezen ooit,

behalve de mens, nooit gehad;

Liefde, liefde voor anderen, voor jezelf,

tot leven, hou ervan om te vechten en je dromen na te jagen.

De stemmen maakten die vervloekte plaats van stilte leeg en terwijl de maan

zich een weg baant door de wolken, beetje bij beetje naderden ze

mijn die ongelukkige zielen, die zielen in pijn.

En zo is iedereen

Hij vertelde me zijn specifieke verhaal...

Er was eens

Lang geleden

een koninkrijk verloren in een verre plaats.

de nacht gaf op

naar de droom van de eeuwigheid

riten, hekserij, zielen die vrede zoeken.

Slaap niet, ga niet naar binnen, kijk niet achterom

schreeuw niet, luister niet, bid niet dat het je niet zal helpen.

De nacht maakt plaats voor het ritueel

de vloek ontwaken

het bos wordt achtervolgd door het kwaad

Het is volle maan, bescherm jezelf.

elke ziel in pijn

het is een veroordeelde boom

mens worden

en zoek het licht.

Dood, ondood, met een verhaal te vertellen.

Zijn ogen zijn putten van pijn

holen van verdriet en verdriet

reservoirs van stilstaande eenzaamheid

en elke boom is zijn kist.

Welkom in de stad

van de verloren bomen

waar niets is wat je ziet

waar niets werkelijkheid is.

Je bent in de stad aangekomen

naar het land van de verlorenen

waar elke avond

bomen huilen.

De nacht maakt plaats voor het ritueel

de vloek ontwaken

het bos wordt achtervolgd door het kwaad

Het is volle maan, bescherm jezelf.

Welkom in de stad

van de verloren bomen

waar niets is wat je ziet

waar niets werkelijkheid is.

Je bent in de stad aangekomen

naar het land van de verlorenen

waar elke avond

bomen huilen.