Viens demain - Lucienne Delyle

La pluie s’arrête

Et, découvrant l’horizon,

La lune montre la tête

Et fait briller

Le toit mouillé

De ta maison.

Je suis seule à la maison

Je suis seule à la maison

Viens demain

Déjà, sur le chemin,

Je crois entendre au loin

Chanter ton pas.

Viens demain,

Car j’ai tant de chagrin

Quand dans la nuit sans fin,

Tu ne viens pas

La vie est triste

A te guetter chaque jour

Et dans le vent qui persiste,

A chaque instant,

Mon cœur battant

Se fait plus lourd.

Je t’attends, mon cher amour

Je t’attends, mon cher amour

Lorsque ma porte,

A ton retour s’ouvrira

Le désespoir qui m’emporte

Au long des jours

Et pour toujours

S’envolera,

Comme un souffle, entre tes bras

Comme un souffle, entre tes bras

De regen stopt

En, de horizon ontdekkend,

De maan laat zijn hoofd zien

en schijnen

Het natte dak

Van je huis.

ik ben alleen thuis

ik ben alleen thuis

Kom morgen

Al onderweg,

Ik denk dat ik in de verte hoor

Zing je stap.

Kom morgen,

Omdat het me zo spijt

Wanneer in de eindeloze nacht,

Jij komt niet

het leven is triest

Om je elke dag te zien

En in de aanhoudende wind,

Elk moment,

Mijn kloppend hart

Zwaarder worden.

Ik wacht op je, mijn lieve liefde

Ik wacht op je, mijn lieve liefde

Wanneer mijn deur,

Wanneer je terugkeert gaat open

De wanhoop die me neemt

Gedurende de dagen

En voor altijd

zal wegvliegen,

Als een ademtocht, tussen je armen

Als een ademtocht, tussen je armen