Refrain Sauvage — 1942 - Lucienne Delyle

Écoutez le refrain sauvage

Que chante à la tombée du jour

Là-bas dans un lointain rivage

Un pauvre gars au cœur trop lourd

Les yeux clairs et l'âme légère

Il vivait tout près du bonheur

Mais un jour vint une étrangère

À la peau blanche, au teint de fleur

Elle était si belle et si blonde

Qu’il n’adora plus qu’elle au monde

Jusqu’au matin cruel

Où sous un triste ciel

Il se retrouva seul

Tout seul

Et depuis, sur le blanc rivage

Ne voulant pas croire au malheur

Il chante son refrain sauvage

Pour l'étrangère au teint de fleur

Chaque phrase de sa complainte

Évoque un serment, une étreinte

Et parfois dans le noir

Il croit l’apercevoir

Ce n’est qu’un mirage du soir

Écoutez le refrain sauvage

Que chante à la tombée du jour

Là-bas dans un lointain rivage

Un pauvre cœur brisé d’amour

Luister naar het wilde refrein

Wat zingt in de schemering

Daar op een verre kust

Een arme man met een zwaar hart

Heldere ogen en lichte ziel

Hij leefde dicht bij geluk

Maar op een dag kwam er een vreemdeling

Witte huid, bloemige teint

Ze was zo mooi en zo blond

Dat hij alleen haar aanbad in de wereld

Tot de wrede ochtend

Waar onder een trieste hemel

Hij vond zichzelf alleen

Helemaal alleen

En sinds, op de witte kust

Niet willen geloven in ongeluk

Hij zingt zijn wilde refrein

Voor de vreemdeling met bloemenhuid

Elke zin van haar klaagzang

Roept een eed op, een omhelzing

En soms in het donker

Hij denkt dat hij haar ziet

Het is maar een avondluchtspiegeling

Luister naar het wilde refrein

Wat zingt in de schemering

Daar op een verre kust

Een arm gebroken hart van liefde