El poeta Halley - Love Of Lesbian

Me atraparás al vuelo, y nunca en la pared y si me dejas aire en tus líneas

dormiré palabras de una musa de baja maternal.

Puede, que al fin me conozca muy

bien, si fueran puntos grises mis rarezas, cada tara que creé, de seguirlos con

un lápiz, al final verías mi cara en el papel

Por eso estoy por aquí otra vez, rebuscando en mi almacén esa palabra,

cónsul de mi timidez.

Ojalá encuentre la forma, más me vale, tengo un tema que

acabar

¿Si no aparece nunca?

¿O entiendo que no di con la palabra justa?

Y cuando al fin la encuentro llega aquel mar de dudas, si cuando me decido tú

me detienes, siempre.

Me aprietas justo aquí y dices «no», mi leal traidora

inspiración, cuando apareces menos soy… Y soy yo

Te quedarás dormida, menuda novedad, es peor mi «geniocidio» cuando no te dejo

hablar.

En la autopista de la vida si te saltas la salida hay que esperar.

Puede, que no haya aprendido a aceptar que escuadrones de moral judeocristiana

con su culpabilidad, nos seguirán por tierra, por el aire y sobretodo por amar.

Puede, que esté demorando la acción, a los doce tuve un sueño en que ganaba,

pero el sueño me venció.

Desde entonces mis derrotas son las huellas del

carnet de ese tal Yo.

Ahora escúchame, ya he encontrado la palabra justa.

Mejor prepárate.

Tiene algo que a todos asusta.

Sí, la voy a soltar,

la quiero soltar

Pronunciaré «esperanza», la gritaré por dentro si es lo que hace falta.

La escribiré mil veces, me alejaré de espaldas.

Quizás de repetirla algo me

quede.

No puedo permitir tu negación, mi leal traidora inspiración de

intermitente aparición.

Como un ángel hallado en un ascensor

¡Qué bien funcionas como recuerdo!

EPÍLOGO (Recitado por Joan Manuel Serrat)

Acojo en mi lugar palabras que he encontrado abandonadas en mi «palabrera».

Examino cada jaula y allí, ladrando vocales y consonantes, encuentro a sucios

verbos que lloran después de ser abandonados por un sujeto que un día fue su

amo y de tan creído que era prescindió del predicado

Esta misma semana han encontrado a un par de adjetivos trastornados,

a tres adverbios muertos de frío y a otros tantos, de la raza pronombre,

que sueñan en sus jaulas con ser la sombra de un niño

Señalo entonces a las palabras que llevan más días abandonadas y me las llevo a

casa: las vacuno de la rabia y las peino a mi manera como si fueran hijas

únicas, porque en verdad todas son únicas

Acto seguido y antes de integrarlas en un parvulario de relatos o canciones,

les doy un beso de tinta y les digo que si quieres ganarte el respeto nunca

hay que olvidarse los acentos en el patio

A veces, les pongo a mis palabras diéresis de colores imitando diademas y yo

solo observo cómo juegan en el patio de un poema

Casi siempre te abandonan demasiado pronto y las escuchas en bocas ajenas,

y te alegras y te enojas contigo mismo, como con todo lo que amamos con cierto

egoísmo

Y uno se queda en casa, inerte y algo vacío, acariciando aquel vocablo mudo

llamado «silencio», siempre fiel, siempre contigo.

Pero todo es ley de vida.

Como un día me dijo el poeta Halley: «Si las palabras se atraen,

que se unan entre ellas y a brillar ¡que son dos sílabas!»

Je zult me ​​tijdens de vlucht vangen, en nooit aan de muur en als je me lucht in je lijnen laat

Ik zal slapen woorden van een muze van zwangerschapsverlof.

Misschien, dat je me eindelijk heel goed kent

Nou, als mijn eigenaardigheden grijze stippen waren, elke tarra die ik heb gemaakt, als ik ze volg met

een potlood, uiteindelijk zou je mijn gezicht op het papier zien

Daarom ben ik hier weer, mijn magazijn doorzoekend naar dat woord,

consul van mijn verlegenheid.

Ik hoop dat ik de weg vind, ik beter, ik heb een onderwerp dat

finish

Wat als het nooit verschijnt?

Of begrijp ik dat ik het juiste woord niet heb gevonden?

En als ik haar eindelijk vind, komt die zee van twijfels, ja, wanneer jij beslist

je houdt me tegen, altijd.

Je knijpt me hier en zegt "nee", mijn trouwe verrader

inspiratie, als je minder lijkt ben ik... En ik ben

Je zult in slaap vallen, wat een noviteit, mijn "geniocide" is erger als ik je niet verlaat

praten.

Op de snelweg van het leven, als je de afslag mist, moet je wachten.

Misschien heeft hij niet geleerd om die joods-christelijke moraliteitsploegen te accepteren

met hun schuld zullen ze ons volgen over land, door de lucht en vooral om lief te hebben.

Het kan zijn dat het de actie vertraagt, om twaalf uur had ik een droom waarin ik won,

maar de slaap overviel me.

Sindsdien zijn mijn nederlagen de sporen van

kaart van die Yo.

Luister nu naar me, ik heb het juiste woord al gevonden.

Bereid je maar beter voor.

Hij heeft iets waar iedereen bang voor is.

Ja, ik ga haar laten gaan

Ik wil haar vrijlaten

Ik zal "hoop" uitspreken, ik zal het van binnen schreeuwen als dat nodig is.

Ik zal het duizend keer schrijven, ik zal weglopen met mijn rug.

Misschien door het iets te herhalen

blijven.

Ik kan je ontkenning niet toestaan, mijn trouwe verraderlijke inspiratie van...

intermitterend uiterlijk.

Als een engel gevonden in een lift

Hoe goed werk je als souvenir!

EPILOOG (voorgedragen door Joan Manuel Serrat)

Ik accepteer in mijn plaats woorden die ik verlaten heb gevonden in mijn "palabrera".

Ik onderzoek elke kooi en daar, blaffende klinkers en medeklinkers, vind ik vies

werkwoorden die huilen nadat ze in de steek zijn gelaten door een onderwerp dat op een dag hun was

meester en geloofde zo dat hij het predikaat niet had gekregen

Deze week vonden ze een paar gestoorde bijvoeglijke naamwoorden,

tot drie bijwoorden dood van de kou en tot vele anderen, van het voornaamwoord ras,

die dromen in hun kooien om de schaduw van een kind te zijn

Ik wijs dan naar de woorden die de langste dagen zijn achtergelaten en neem ze mee naar

huis: ik vaccineer ze tegen hondsdolheid en kam ze op mijn eigen manier alsof het dochters zijn

uniek, want in werkelijkheid zijn ze allemaal uniek

Dan, en voordat ze worden geïntegreerd in een kleuterschool met verhalen of liedjes,

Ik geef ze een kus van inkt en vertel ze dat als je respect wilt verdienen nooit

je moet de accenten in de patio vergeten

Soms geef ik mijn woorden gekleurde umlauts die hoofdbanden imiteren en ik

Ik kijk gewoon hoe ze spelen in de tuin van een gedicht

Bijna altijd verlaten ze je te vroeg en hoor je ze in de mond van andere mensen,

en je bent blij en boos op jezelf, zoals met alles waar we van houden met een bepaalde

egoïsme

En men blijft thuis, inert en enigszins leeg, dat stille woord strelend

genaamd "stilte", altijd trouw, altijd bij je.

Maar alles is de wet van het leven.

Zoals de dichter Halley ooit tegen me zei: "Als woorden elkaar aantrekken,

laat ze zich met elkaar verenigen en schitteren, dat zijn twee lettergrepen!”