Tout Passe - Louise Attaque

Des ambitieux de ton espèce, des moins que rien soucieux d’image

Et peu du reste, nous on cherche à crier que ça nous blesse

Que l’infiniment grand petit, ici, on déteste à mettre au feu

Ta gentillesse, à dépolir le vert qui coule de tes yeux

Nous on reste à crier que ça nous blesse

Et que l’indifférence ici grandit plus épaisse.

Y’a beaucoup plus que ce qu’on voit, qui pourrait arriver

Y’a toujours plus que ce qu’on voit qui devrait arriver

Mais y’a rien de plus sinon toi qui pouvait arriver.

Si j’ai la taille de ce que je vois, c’est vide quand je regarde vers toi

Tout passe, sans arriver mais on va te suivre à la trace

Jusqu'à pouvoir crier que de la carte on t’efface

C’est dans ta tête puis dans tes bras ça coule jusqu’au bout de tes doigts

Mets les mains sur la tête tu feras, plus rien de tes dix doigts

Et rien de plus, ça j’y crois pas, ne pourrait nous arriver

Regarde un manque de contrepoids et le vide creuse vers moi.

Ambitieuze mensen zoals jij, beeldbewuste niemand

En weinig anders proberen we te schreeuwen, het doet ons pijn

Dat de oneindig grote kleine, hier, we haten om in brand te steken

Uw goedheid, om het groen dat uit uw ogen loopt te bevriezen

We blijven schreeuwen dat het ons pijn doet

En laat de onverschilligheid hier maar groter worden.

Er kan veel meer gebeuren dan op het eerste gezicht lijkt

Er moet altijd meer gebeuren dan op het eerste gezicht lijkt

Maar er is niets anders dan jij dat zou kunnen gebeuren.

Als ik zo groot ben als wat ik zie, is het leeg als ik naar jou kijk

Alles gaat voorbij, zonder aankomen, maar we zullen je volgen

Tot je kunt schreeuwen dat je van de kaart bent gewist

Het zit in je hoofd en in je armen stroomt het naar je vingertoppen

Leg je handen op je hoofd, je doet niets met je tien vingers

En niets meer, ik geloof niet, kan ons overkomen

Kijk naar een gebrek aan tegenwicht en de leegte holt naar mij uit.