El tiempo lo dirá - Los Rodriguez

Es temprano para el sol

Pero tarde para hablar, mi amor

Tan tarde que el aliento de la noche parece terminar

En palabras, nada más

En palabras, nada más

Pero para no pensar

Será que entre las hojas que nunca se cayeron estará

Perdida la verdad

A estas horas pierdo la memoria si no estoy contigo

Amigo, perdí mi camino en el último bar

Y pasé la noche entera preguntándole a la luna

Si puedo volver atrás…

Si puedo volver atrás

Pero no me contestaba

Pero no me dijo nada:

Si no rompió el silencio será que no le hablé con claridad

Cuando casi sale el sol

Cuando casi sale el sol

A la hora del perdón

La hora que te arranca lentamente tu ronca confesión

Y te nubla la visión

A estas horas pierdo la memoria y el resto es historia:

Camarero, perdí mi dinero jugándome el sueldo

Con profesionales del juego de azar

Volví casi sin consuelo

Donde siempre terminaré

Donde guardo lo que encuentro, donde duermo y me despierto con el sol

Donde siempre te esperaré

Pero nadie me esperaba

Pero nadie se reía

Solamente lo que había era una carta y propaganda en el buzón

Y la carta (no) era mía

Nunca es tarde si viene a buscarte la dicha algún día

El mar limpiará las heridas con agua y con sal…

Y será la hora de empezar de nuevo, de no verte más

Será casi la hora

De empezar de nuevo, de no verte más

Viene siendo la hora

De empezar de nuevo, de no verte más…

El tiempo (lo) dirá

Het is vroeg voor de zon

Maar laat om te praten, mijn liefste

Zo laat dat de adem van de nacht lijkt te eindigen

In woorden, niets meer

In woorden, niets meer

Maar niet om te denken

Het zal zijn dat tussen de bladeren die nooit zijn gevallen zal zijn

de waarheid verloren

Op dit moment verlies ik mijn geheugen als ik niet bij jou ben

Kerel, ik ben de weg kwijt bij de laatste bar

En ik heb de hele nacht aan de maan gevraagd

Als ik terug kan...

als ik terug kan gaan

Maar hij antwoordde me niet

Maar hij vertelde me niets:

Als hij de stilte niet verbrak, zal het zijn dat ik niet duidelijk tegen hem heb gesproken

Als de zon bijna opkomt

Als de zon bijna opkomt

in het uur van vergeving

Het uur dat langzaam je hese bekentenis verscheurt

En het vertroebelt je visie

Op dit moment verlies ik mijn geheugen en de rest is geschiedenis:

Ober, ik heb mijn geld verloren door mijn salaris te gokken

Met gameprofessionals

Ik kwam bijna zonder troost terug

waar ik altijd zal eindigen

Waar ik bewaar wat ik vind, waar ik slaap en wakker word met de zon

waar ik altijd op je zal wachten

maar niemand had me verwacht

maar niemand lachte

Er zat alleen een brief en propaganda in de brievenbus

En de brief was (niet) van mij

Het is nooit te laat als geluk op een dag naar je op zoek is

De zee zal de wonden reinigen met water en zout...

En het wordt tijd om opnieuw te beginnen, om je niet meer te zien

Het is bijna zover

Om opnieuw te beginnen, om je niet meer te zien

Het zal tijd worden

Om opnieuw te beginnen, om je niet meer te zien...

De tijd zal het leren