Time and the Gods - Lethean

On fleetest wings flies the mortal soul

From winter’s chill into homely halls

Great is the storm, fragile is the candle

The night is falling — few are they who truly see the dawn

Life’s flame burns low

Smoke drapes the embers

Where the Lethe flows

No man remembers

In the embrace of a shroud of weeds

Headstones effaced by the centuries

Sad epitaphs, how they whisper through the ivy

The night is falling — restless is the sand within the glass

Bones turn to dust

In soil once sanctified

Ironwork to rust

Bright faces petrified

Hope’s flame burns low

Smoke drapes the embers

Where the Lethe flows

No powers venture

As the twilight yields to darkness

As mountains turn to sand

Like the mindless march of entropy

The river finds the sea

O father Aion cradle me

In thy beneficent arms

Hark not to Chronos calling thee

With voice venefic and fell

There is a distant truth to seek

Beyond the waters of death

Op de snelste vleugels vliegt de sterfelijke ziel

Van winterse kou tot huiselijke zalen

Groot is de storm, breekbaar is de kaars

De nacht valt - weinigen zijn er die echt de dageraad zien

De vlam van het leven brandt laag

Rook drapeert de sintels

Waar de Lethe stroomt

Niemand herinnert het zich

In de omhelzing van een lijkwade van onkruid

Grafstenen die door de eeuwen heen zijn uitgewist

Droevige grafschriften, hoe ze door de klimop heen fluisteren

De nacht valt - rusteloos is het zand in het glas

Botten veranderen in stof

In aarde ooit geheiligd

Ijzerwerk om te roesten

Heldere gezichten versteend

Hope's vlam brandt laag

Rook drapeert de sintels

Waar de Lethe stroomt

Geen bevoegdheden onderneming

Zoals de schemering overgaat in de duisternis

Terwijl bergen in zand veranderen

Zoals de hersenloze opmars van entropie

De rivier vindt de zee

O vader Aion wieg me

In uw weldadige armen

Luister niet naar Chronos die u roept

Met stem venefic en viel

Er is een verre waarheid om te zoeken

Voorbij de wateren van de dood