In Darkness Veiled - Lethean

I drank of your font, sweet oil of vitriol

Danced on light feet in your sunshine

Intoxicated by your fragrance

Oh life!

I exalted in your light

But now your golden rays reach me not

In lustreless forests I falter

Bleeding and weary with every step I take

Can you hear the clatter of the gyves?

Wounds soaked in bitterness strike through upon the coverlet

No salve to ease the sting where the rapier rushed in

Idle hands reach for the rope’s caress

Restless eyes look to the bough

Back broken, legs fettered, arms open wide

From tenebrosity I limp towards the light

Will the candle burn for me, will the sun still rise?

Can the hand of grace still lift the darkness from these eyes?

‘Behold thineself,' whispered the mage

As I knelt by the water’s edge

‘Whose ghostly visage is illuminated here?

Whose are these cold and distant eyes?'

Hemp and holly bind the limbs

And hessian lets through a crimson stain upon the floor

Where footsteps fall no more

Who will listen for my penance to be read?

Who will weep for me when the last drop is shed?

Back broken, legs fettered, arms open wide

From tenebrosity I limp towards the light

Will the candle burn for me, will the sun still rise?

Can the hand of grace still lift the darkness from these eyes?

Then in the black wold, a candle burns low

From uncertainty I crawl towards your glow

Where pain is not my mistress, nor agony my throne

Shall I see your face again, or walk the dark alone?

Ik dronk van je lettertype, zoete olie van vitriool

Danste op lichte voeten in je zonneschijn

Bedwelmd door je geur

O leven!

Ik verhief mij in uw licht

Maar nu bereiken je gouden stralen mij niet

In glansloze bossen wankel ik

Bloedend en moe bij elke stap die ik zet

Hoor je het gekletter van de gyves?

Wonden gedrenkt in bitterheid slaan door op de sprei

Geen zalf om de angel te verzachten waar de rapier naar binnen stormde

Inactieve handen reiken naar de streling van het touw

Rusteloze ogen kijken naar de tak

Rug gebroken, benen geboeid, armen wijd open

Van tenebrosity hinkel ik naar het licht

Zal de kaars voor mij branden, zal de zon nog opkomen?

Kan de hand van genade nog steeds de duisternis uit deze ogen verdrijven?

'Zie jezelf,' fluisterde de magiër

Terwijl ik knielde bij de waterkant

‘Wiens spookachtig gezicht wordt hier verlicht?

Van wie zijn deze koude en afstandelijke ogen?'

Hennep en hulst binden de ledematen

En jute laat een karmozijnrode vlek op de vloer door

Waar voetstappen niet meer vallen

Wie zal luisteren of mijn boete wordt voorgelezen?

Wie zal om mij huilen als de laatste druppel is vergoten?

Rug gebroken, benen geboeid, armen wijd open

Van tenebrosity hinkel ik naar het licht

Zal de kaars voor mij branden, zal de zon nog opkomen?

Kan de hand van genade nog steeds de duisternis uit deze ogen verdrijven?

Dan brandt in de zwarte wereld een kaars laag

Vanuit onzekerheid kruip ik naar jouw gloed

Waar pijn niet mijn minnares is, noch pijn mijn troon

Zal ik je gezicht weer zien, of alleen door het donker lopen?