Journal - Les Ogres De Barback, Christian Olivier, GREGOIRE SIMON

Quelle envie de chanter que la terre n’est plus ronde

Quand elle ne sera plus qu’un immense charnier

Elle mange les corps comme on se plie à dieu

Quand dehors ça s’routine j’ai le ventre gros de vous

Arrêtez de mourir ou faites tout brûler

Laissez s’envoler moi je ne peux plus de vous

Quand je vois la Maryse la Fernande la Louise

Qui n’arrêtent pas ça me tire le cœur

Ça gonfle mon corps ça n’arrête pas

Ça me déchire la peau et les coups de couteaux

À grand coups de pioche les yeux grands ouverts

Ah les belles œillères mais ça n’arrête pas

Y’a eu les Prévert les Rimbaud les Baudelaire

Y’a la misère les impôts et la guerre

Y’a eu la 1umière la peinture et la bière

Y’a des prières des tortures des cimetières

Y’a eu l'écriture mon tonton et la musique

Y’a la dictature les moutons et le fric

Y’a eu des femmes des chansons et les droits

Y’a des profanes des prisons et moi

Y’a eu des putains des bateaux et des crimes

Y’a qu’des souverains des pourceaux et des hymnes

Mais ça n’arrête pas ça me tire le cœur

C’est presque trop

Quand je vois la Maryse la Fernande la Louise

Qui n’arrêtent pas ça me tire le cœur

Ça gonfle mon corps ça n’arrête pas

Allez les enfants tuez vos parents!

Allez les enfants!

Wat een verlangen om te zingen dat de aarde niet meer rond is

Als ze gewoon een enorm massagraf is

Ze eet lichamen alsof we buigen voor god

Als het buiten routine is, zit mijn maag vol met jou

Stop met sterven of verbrand het allemaal

Laat me wegvliegen, ik kan je niet meer aan

Als ik de Maryse de Fernande de Louise zie?

Dat houdt het niet tegen, het trekt aan mijn hart

Het zwelt mijn lichaam op, het stopt niet

Het scheurt mijn huid en steekt me

Met grote pikhouwelen, ogen wijd open

Ah de mooie oogkleppen maar het houdt niet op

Er waren de Préverts, de Rimbauds, de Baudelaires

Er is armoede, belastingen en oorlog

Daar was het 1e licht de verf en het bier

Er zijn gebeden van de martelingen van de begraafplaatsen

Er was het schrijven van mijn oom en de muziek

Daar is de dictatuur, de schapen en het geld

Er zijn vrouwenliedjes en -rechten geweest

Er zijn profane gevangenissen en ik

Er zijn verdomde boten en misdaden geweest

Er zijn alleen soevereinen van varkens en hymnen

Maar het houdt niet op dat het aan mijn hart trekt

Het is bijna te veel

Als ik de Maryse de Fernande de Louise zie?

Dat houdt het niet tegen, het trekt aan mijn hart

Het zwelt mijn lichaam op, het stopt niet

Kom op kinderen vermoord je ouders!

Ga kinderen!