Un Enfant De Seize Ans - Les Compagnons De La Chanson

Une enfant, une enfant de seize ans

Une enfant du printemps

Couchée sur le chemin…

Elle vivait dans un de ces quartiers

Où tout le monde est riche à crever

Elle avait quitté ses parents

Pour suivre un garçon, un bohème

Qui savait si bien dire «je t’aime»

Ça en devenait bouleversant

Et leurs deux coeurs ensoleillés

Partirent sans laisser d’adresse

Emportant juste leur jeunesse

Et la douceur de leur péché

Une enfant, une enfant de seize ans

Une enfant du printemps

Couchée sur le chemin…

Mais son coeur était trop grand

Trop grand pour l'âme d’une enfant

Elle ne vivait que par son coeur

Et son coeur se faisait un monde

Mais Dieu n’accepte pas les mondes

Dont il n’est pas le Créateur

L’amour étant leur seul festin

Il la quitta pour quelques miettes

Alors sa vie battit en retraite

Et puis l’enfant connut la faim

Une enfant, une enfant de seize ans

Une enfant du printemps

Couchée sur le chemin

…morte…

Ahaaa…

Een kind, een kind van zestien jaar

Een kind van de lente

Onderweg liggen...

Ze woonde in een van die buurten

Waar iedereen rijk is om voor te sterven

Ze verliet haar ouders

Een jongen volgen, een bohemien

Wie wist zo goed 'ik hou van je' te zeggen

Het werd overweldigend

En hun twee zonnige hartjes

Vertrekken zonder een adres achter te laten

Gewoon hun jeugd afpakken

En de zoetheid van hun zonde

Een kind, een kind van zestien jaar

Een kind van de lente

Onderweg liggen...

Maar haar hart was te groot

Te groot voor de ziel van een kind

Ze leefde alleen vanuit haar hart

En haar hart maakte een wereld

Maar God accepteert de werelden niet

Waarvan hij niet de Schepper is

Vind het heerlijk om hun enige feest te zijn

Hij verliet haar voor een paar kruimels

Dus haar leven trok zich terug

En toen kende het kind honger

Een kind, een kind van zestien jaar

Een kind van de lente

Onderweg liggen

…dood…

Aaaaah…