La Marmite - Les Compagnons De La Chanson

On ne sait où il habite

On l’appelle «La Marmite»

Ce n’est pas un apprenti mitron

C’est un joyeux vagabond

En attendant qu’on lui serve

Dans sa boîte de conserve

Un peu plus que son pain quotidien

«La Marmite» va et vient

Tout tranquille

Par la ville

Il s’en va cueillir les restes d’un repas

Et bien vite

«La Marmite»

Près du feu, qui lui réchauffe un plat de roi

Quand midi sonne

Oublie les hommes

Oublie la vie dans une samba frénétique

Et revoilà «La Marmite»

Gonflé à la dynamite

Le voilà qui revient en frappant

Sur sa boîte de fer blanc

Et l’après-midi entière

Agrippé à la portière

Des tramways qu’il attrape en chemin

«La Marmite» va et vient

On ne sait où il habite

On l’appelle «La Marmite»

Ce n’est pas un apprenti mitron

C’est un joyeux vagabond

C’est un joyeux vagabond

C’est un joyeux vagabond

We weten niet waar hij woont

Het heet "De Marmite"

Hij is geen leerling-bakker

Hij is een vrolijke zwerver

Wachten om bediend te worden

In zijn blik

Iets meer dan zijn dagelijks brood

"La Marmite" komt en gaat

allemaal stil

Door de stad

Hij gaat de restjes van een maaltijd plukken

Enzovoort

"De pot"

Bij het vuur, dat hem een ​​koningsschotel verwarmt

Wanneer de middag toeslaat

Vergeet de mannen

Vergeet het leven in een hectische samba

Daar gaan we weer "La Marmite"

Opgeblazen met dynamiet

Hier komt hij aankloppen

Op zijn blikken doos

En de hele middag

Klampt zich vast aan de deur

Trams die hij onderweg tegenkomt

"La Marmite" komt en gaat

We weten niet waar hij woont

Het heet "De Marmite"

Hij is geen leerling-bakker

Hij is een vrolijke zwerver

Hij is een vrolijke zwerver

Hij is een vrolijke zwerver