Il a chanté - Les Compagnons De La Chanson

Il est venu pour la moisson.

C'était un fort et beau garçon

Aux yeux câlins, aux lèvres dures.

Tout en moissonnant, il chantait

Et, dans sa voix, l’on entendait

Toutes les voix de la nature.

Il a chanté le clair printemps,

Les oiseaux, les prés éclatants,

Les taillis verts, les fleurs nouvelles.

Le soir, pour les gens rassemblés,

Il a dit la chanson des blés

Dans la fausse courbe des Javelles.

Il a chanté.

Les moissonneurs l’ont écouté

Et la maîtresse aussi l'écoute.

Il a chanté

Puis il a dit: «A ma santé !

Et demain, je reprends la route»

Quand tout dormait, vers la minuit,

Comme il allait partir sans bruit,

La femme du maître est venue,

Toute pâle et le cœur battant

Et belle de désir pourtant

Et sous sa mante presque nue.

Elle a dit: «C'est toi que j’attends,

Depuis des jours, depuis des ans.

Qu’importe une existence brève.

Reste auprès de moi jusqu’au jour…

Chante-moi la chanson d’amour

Et que je vive enfin mon rêve !»

Il a chanté.

Les yeux clos, elle a écouté

Sa douce voix qui la prend toute.

Il a chanté

L’amour, la mort, la volupté

Et, tous deux, ils ont pris la route.

Ils sont partis le lendemain.

Elle a connu l'âpre chemin,

La faim, le travail, la tristesse

Car son amant, vite lassé,

Sans un regret pour le passé,

A caressé d’autres maîtresses.

N’en pouvant plus d’avoir souffert,

Après des nuits, des jours d’enfer

Elle a dit, la pauvre amoureuse:

«Bien-aimé, n’aie point de remords.

Chante-moi la chanson des morts…

Et laisse-moi, je suis heureuse… "

Il a chanté.

Les yeux clos, elle a écouté

Le grand frisson qui la brûlait toute.

Il a chanté.

Dans un soupir, elle a passé

Et puis il a repris la route…

Hij kwam voor de oogst.

Hij was een sterke en knappe jongen

Met snoezige ogen, harde lippen.

Tijdens het oogsten zong hij

En in zijn stem kon je horen

Alle stemmen van de natuur.

Hij zong van de heldere lente,

De vogels, de heldere weiden,

Het groene struikgewas, de nieuwe bloemen.

In de avond, voor de verzamelde mensen,

Hij zei het tarwelied

In de valse bocht van Javelles.

Hij zong.

De maaiers luisterden naar hem

En de meesteres luistert ook naar hem.

Hij zong

Toen zei hij: "Proost!

En morgen ben ik weer op pad"

Toen iedereen sliep, rond middernacht,

Toen hij zonder geluid zou vertrekken,

De vrouw van de meester kwam,

Helemaal bleek en hartkloppingen

En toch mooi van verlangen

En onder zijn bijna blote mantel.

Ze zei: "Ik wacht op jou,

Dagen, jaren.

Wat doet een kort bestaan ​​ertoe?

Blijf bij me tot de dag...

Zing het liefdeslied voor me

En dat ik eindelijk mijn droom leef!”

Hij zong.

Ogen dicht, ze luisterde

Haar zoete stem die haar helemaal neemt.

Hij zong

Liefde, dood, plezier

En ze gingen allebei de weg op.

Ze vertrokken de volgende dag.

Ze is op de harde manier bekend,

Honger, werk, verdriet

Omdat haar minnaar, snel moe,

Zonder spijt van het verleden,

Andere minnaressen gestreeld.

Ik kan het lijden niet langer verdragen,

Na nachten, dagen van hel

Ze zei, de arme minnaar:

"Geliefden, heb geen spijt.

Zing me het lied van de doden...

En laat me, ik ben gelukkig..."

Hij zong.

Ogen dicht, ze luisterde

De grote rilling die haar helemaal verbrandde.

Hij zong.

Met een zucht is ze geslaagd

En toen ging hij weer op pad...