Triste cirque - Les B.B., Les BB

Ses enfants dorment encore

Elle s'éveille d’un blanc sommeil, à côté de rien

Le petit jour vient frapper dehors

N’apporte ni fleurs, ni lettre d’amour

Son corps frissonne à chaque pas, sur les carreaux froids

Dans l’aube brune et sans soleil, elle va s’accrocher

Recommencer le triste cirque de sa vie

Pour ses deux petits, ne pas glisser, ni perdre pied

Elle court encore et encore

Elle travaille.

bye, bye, l’amour une autre fois

Elle se dessine un décor

Dans sa tête, une fête qui n’arrivera pas

Elle en a plein les bras

La ville fume et se fait belle

Elle voudrait s’envoler

Et balancer le triste cirque de sa vie

Mais ses deux petits sont des oiseaux tombés du nid

Et le temps a écrit sur son corps

Quelques lignes trop mesquines qui ne riment pas

Et sa jeunesse qui reste dehors

Et pas de fleurs, pas de lettres d’amour

Son coeur frissonne à chaque pas, sur les carreaux froids

La nuit s’allume et elle veille elle se laisse bercer

Pour oublier le triste cirque de sa vie

Mais ses deux petits sont les plus beaux, sont les plus beaux

Elle sourit quand même

Sous le chapiteau, fait son numéro

C’est triste et c’est beau

Elle vit quand même seule, sur le plateau

Attends les bravos attends les bravos

Elle s’endort quand même

Les anges là-haut portent son coeur gros, portent son coeur gros

Sur ses rêves clos, tombe le rideau

Haar kinderen slapen nog

Ze wordt wakker uit een witte slaap, bijna niets

Dageraad komt buiten aankloppen

Neem geen bloemen of liefdesbrieven mee

Haar lichaam beeft bij elke stap, op de koude tegels

In de bruine, zonloze dageraad zal ze zich vastklampen

Begin het trieste circus van zijn leven opnieuw

Voor haar twee kleintjes, glijd niet uit en verlies je evenwicht niet

Ze rent keer op keer

Zij werkt.

doei, doei, liefs een andere keer

Ze tekent een scène

In zijn hoofd een feest dat niet doorgaat

Ze heeft haar handen vol

De stad rookt en maakt zichzelf mooi

Ze wil zo graag wegvliegen

En rock het trieste circus van zijn leven

Maar haar twee kleintjes zijn vogels die uit het nest zijn gevallen

En de tijd heeft op haar lichaam geschreven

Een paar regels te onbeduidend die niet rijmen

En zijn jeugd die buiten blijft

En geen bloemen, geen liefdesbrieven

Haar hart beeft bij elke stap, op de koude tegels

De nacht licht op en ze kijkt toe, ze laat zich wiegen

Om het trieste circus van zijn leven te vergeten

Maar haar twee kleintjes zijn de mooiste, zijn de mooiste

Ze lacht nog steeds

Schrijf haar nummer onder de tent

Het is triest en het is mooi

Ze woont nog steeds alleen, op de set

Wacht op de bravo's Wacht op de bravo's

Ze valt nog steeds in slaap

De engelen daarboven dragen zijn grote hart, dragen zijn grote hart

Op haar gesloten dromen valt het doek