Clarisse - Legião Urbana

Estou cansado de ser vilipendiado, incompreendido e descartado

Quem diz que me entende nunca quis saber

Aquele menino foi internado numa clínica

Dizem que por falta de atenção dos amigos, das lembranças

Dos sonhos que se configuram tristes e inertes

Como uma ampulheta imóvel, não se mexe, não se move, não trabalha

E Clarisse está trancada no banheiro

E faz marcas no seu corpo com seu pequeno canivete

Deitada no canto, seus tornozelos sangram

E a dor é menor do que parece

Quando ela se corta ela se esquece

Que é impossível ter da vida calma e força

Viver em dor, o que ninguém entende

Tentar ser forte a todo e cada amanhecer

Uma de suas amigas já se foi

Quando mais uma ocorrência policial

Ninguém entende, não me olhe assim

Com este semblante de bom-samaritano

Cumprindo o seu dever, como se eu fosse doente

Como se toda essa dor fosse diferente, ou inexistente

Nada existe pra mim, não tente

Você não sabe e não entende

E quando os antidepressivos e os calmantes não fazem mais efeito

Clarisse sabe que a loucura está presente

E sente a essência estranha do que é a morte

Mas esse vazio ela conhece muito bem

De quando em quando é um novo tratamento

Mas o mundo continua sempre o mesmo

O medo de voltar pra casa à noite

Os homens que se esfregam nojentos

No caminho de ida e volta da escola

A falta de esperança e o tormento

De saber que nada é justo e pouco é certo

E que estamos destruindo o futuro

E que a maldade anda sempre aqui por perto

A violência e a injustiça que existe

Contra todas as meninas e mulheres

Um mundo onde a verdade é o avesso

E a alegria já não tem mais endereço

Clarisse está trancada no seu quarto

Com seus discos e seus livros, seu cansaço

Eu sou um pássaro

Me trancam na gaiola

E esperam que eu cante como antes

Eu sou um pássaro

Me trancam na gaiola

Mas um dia eu consigo existir e vou voar pelo caminho mais bonito

Clarisse só tem 14 anos…

Ik ben het zat om belasterd, verkeerd begrepen en weggegooid te worden

Wie zegt dat ze begrijpen dat ik het nooit wilde weten

Die jongen is opgenomen in een kliniek

Ze zeggen dat door het gebrek aan aandacht van vrienden, herinneringen

Van dromen die droevig en inert zijn

Als een roerloze zandloper, hij beweegt niet, hij beweegt niet, hij werkt niet

En Clarisse zit opgesloten in de badkamer

En maakt sporen op je lichaam met je kleine zakmes

Liggend in de hoek bloeden je enkels

En de pijn is minder dan het lijkt

Als ze zichzelf snijdt, vergeet ze

Dat het onmogelijk is om kalmte en kracht in het leven te hebben

Leven met pijn, wat niemand begrijpt

Elke ochtend sterk proberen te zijn

Een van je vrienden is al weg

Wanneer nog een politierapport

Niemand begrijpt het, kijk me niet zo aan

Met dit barmhartige Samaritaanse gelaat

Je plicht vervullen, alsof ik ziek was

Alsof al deze pijn anders was, of niet bestond

Niets bestaat voor mij, probeer het niet

Je weet het niet en je begrijpt het niet

En wanneer antidepressiva en kalmerende middelen niet langer effectief zijn

Clarisse weet dat waanzin aanwezig is

En voelt de vreemde essentie van de dood

Maar deze leegte kent ze maar al te goed

Vanaf wanneer in wanneer is een nieuwe behandeling

Maar de wereld is altijd hetzelfde

De angst om 's avonds thuis te komen

De mannen die zichzelf wrijven zijn walgelijk

Op weg van en naar school

De hopeloosheid en de kwelling

Om te weten dat niets eerlijk is en weinig goed is

En dat we de toekomst vernietigen

En dat kwaad is hier altijd in de buurt

Het geweld en het onrecht dat er is

Tegen alle meisjes en vrouwen

Een wereld waar de waarheid het omgekeerde is

En alegria heeft geen adres meer

Clarisse zit opgesloten in haar kamer

Met je administratie en je boeken, je vermoeidheid

ik ben een vogel

Ze sluiten me op in de kooi

En ze verwachten dat ik zing zoals voorheen

ik ben een vogel

Ze sluiten me op in de kooi

Maar op een dag kan ik bestaan ​​en vlieg ik het mooiste pad

Clarisse is pas 14 jaar oud...