Andrea Doria - Legião Urbana

Às vezes parecia que de tanto acreditar

Em tudo que achávamos tão certo,

Teríamos o mundo inteiro e até um pouco mais:

Faríamos floresta do deserto

E diamantes de pedaços de vidro.

Mas percebo agora

Que o teu sorriso

Vem diferente

Quase parecendo te ferir

Não queria te ver assim

Quero a tua força como era antes.

O que tens é só teu

E de nada vale fugir

E não sentir mais nada.

Às vezes parecia que era só improvisar

E o mundo então seria um livro aberto,

Até chegar o dia em que tentamos ter demais,

Vendendo fácil o que não tinha preço.

Eu sei — É tudo sem sentido.

Quero ter alguém com quem conversar,

Alguém que depois não use o que eu disse

Contra mim.

Nada mais vai me ferir

É que eu já me acostumei

Com a estrada errada que segui

E com a minha própria lei.

Tenho o que ficou

E tenho sorte até demais

Como sei que tens também.

Soms leek het zo erg om te geloven

In alles waarvan we dachten dat het zo goed was,

We zouden de hele wereld hebben en zelfs een beetje meer:

We zouden een woestijnbos maken

En diamanten van stukjes glas.

maar ik realiseer me nu

dat je glimlach

kom anders

Het lijkt je bijna pijn te doen

Ik wilde je niet zo zien

Ik wil je kracht zoals het voorheen was.

Wat je hebt is alleen van jou

En het is niets waard om voor weg te lopen

En voel niets meer.

Soms voelde het alsof het gewoon aan het improviseren was

En de wereld zou dan een open boek zijn,

Tot de dag komt dat we proberen te veel te hebben,

Makkelijk verkopen wat onbetaalbaar was.

Ik weet het - het is allemaal zinloos.

Ik wil iemand hebben om mee te praten,

Iemand die niet gebruikt wat ik later zei

Tegen mij.

Niets anders zal me pijn doen

Ik ben er gewoon aan gewend geraakt

Met de verkeerde weg die ik volgde

En met mijn eigen wet.

Ik heb wat er over is

En ik heb veel geluk

Hoe weet ik dat jij dat ook doet.