Blackberry Stone - Laura Marling

Well I own this field,

And I wrote the sky,

And I have no reason to reason with you.

I’d be sad that I never held your hand as you were lowered,

But I’d understand that I’d never let it go.

I’d be sad that I never held your hand as you were lowered,

But I’d understand the world does what it does.

You never did learn to let the little things go.

You never did learn to let me be.

You never did learn to let little people grow.

You never did learn how to see.

But I’d whisper that I love this man,

Now and for forever,

To your soul as it floats out of the window,

To the world that you turned your back on,

To the world that never let you be.

And I am lower now, and lower still,

And you did always say that one day I would suffer.

Did always say that people get their pay.

You did always say that I was going places,

And that you wouldn’t have it any other way.

But I couldn’t turn my back on the world for what I like wouldn’t let me.

But I couldn’t turn my back on the world for what I like, I needed.

And I couldn’t turn my back on the world for what I like wouldn’t let me.

And I couldn’t turn my back on the world for what I like, I needed.

And I shouldn’t turn my back on the sweet smelling blackberry stone.

Nou, ik bezit dit veld,

En ik schreef de lucht,

En ik heb geen reden om met u te redeneren.

Ik zou het jammer vinden dat ik je hand nooit heb vastgehouden toen je werd neergelaten,

Maar ik zou begrijpen dat ik het nooit zou laten gaan.

Ik zou het jammer vinden dat ik je hand nooit heb vastgehouden toen je werd neergelaten,

Maar ik zou begrijpen dat de wereld doet wat hij doet.

Je hebt nooit geleerd om de kleine dingen los te laten.

Je hebt nooit geleerd me te laten zijn.

Je hebt nooit geleerd om kleine mensen te laten groeien.

Je hebt nooit leren zien.

Maar ik zou fluisteren dat ik van deze man hou,

Nu en voor altijd,

Naar je ziel terwijl ze uit het raam zweeft,

Aan de wereld die je de rug toekeerde,

Aan de wereld die je nooit liet zijn.

En ik ben nu lager, en nog lager,

En je zei altijd dat ik op een dag zou lijden.

Zei altijd dat mensen hun loon krijgen.

Je zei altijd dat ik ergens heen ging,

En dat je het niet anders zou hebben.

Maar ik kon de wereld niet de rug toekeren, want wat ik leuk vind, laat ik niet toe.

Maar ik kon de wereld niet de rug toekeren voor wat ik leuk vond, dat ik nodig had.

En ik kon de wereld niet de rug toekeren, want wat ik leuk vind, laat ik niet toe.

En ik kon de wereld niet de rug toekeren voor wat ik leuk vind, ik nodig had.

En ik mag de zoetgeurende bramensteen niet de rug toekeren.