Feuille blanche - L'uzine

La feuille est blanche, mes ratures broient du noir

La peur est franche, vois-tu de quoi je parle?

Un parchemin vieilli par le temps, si j’pars demain, j’suis saisi par le vent

Quand le cœur se lâche, forcément la feuille se tache

La fleur de l'âge s’mesure à la sueur de l'âme

Ma feuille est blanche, elle est remplie comme un trou noir

Les vies s’empilent au fond du couloir

Le sang coule à travers mes mains, j’me suis perdu avec le parchemin,

j’ai vu la mort sur le droit chemin

Tu m’dis «demain» mais demain, c’est loin, j’allume un joint et j’me dis,

si j’te tue, ça f’ra un pote en moins

J’mène ma meute tel un vieux berger, y a d’la beuh dans mon potager

Y a deux-trois corps sous les orangers, mon chien n’aime pas trop les étrangers

J’ai encore faim pourtant, je viens d’manger, que pour la mif', le blé,

j’suis motivé

Énervé, moi, à ma naissance, j’ai pas été sevré, désolé

Y a que mon art que je n’ai pas volé, isolé, je n’suis qu’un oiseau qui rêve de

s’envoler

J’ai pas l’temps d’les écouter rapper, j'écris mes gnes-li, pas d’quoi s’en

vanter, ainsi va la vida

Beaucoup cherchent le chemin d’la gloire, un monde à part, loin d’ces bâtards,

à croire qu’c’est l’argent qui nous rend avares

J’produis ma propre mixture avec mon gang, pas b’soin d’connaître toutes les

dernières merdes sur quoi les enfants bandent

Finir en cendres, entre deux pantins qui prennent feu, n’est pas pour moi quand

j’m’allume, les flammes deviennent bleues

J’suis ligoté à une feuille qui n’attend qu’mes aveux, toutes mes faiblesses

dissimulées au fond d’un message creux

J’ai la queue dressée comme un chien d’la casse à ferraille, pendant qu’tu suis

l’troupeau, on rentre le bétail

La seule façon d’remplir un bout d’papier en l’brûlant, de l’encre noire coule

de mon crâne tout en hurlant

Y a rien à raconter à part qu’j’suis posé avec les miens, ça m’suffit largement

pour m’occuper les mains

La feuille est blanche, mes ratures broient du noir

La peur est franche, vois-tu de quoi je parle?

Un parchemin vieilli par le temps, si j’pars demain, j’suis saisi par le vent

Quand le cœur se lâche, forcément la feuille se tache

La fleur de l'âge s’mesure à la sueur de l'âme

Ma feuille est blanche, elle est remplie comme un trou noir

Les vies s’empilent au fond du couloir

J’suis dans l’train, pour un trajet sans fin, j’ai quelques sommes,

quelques ventes, ni chef de bande, ni pantin

Qui m’demandent mille mondes au bout d’la mine

J’joue au ping-pong avec King-Kong, mon son les contamine, ils y pensent toutes

les dix s’condes

J’rappe des peines perdues, mer de haine, j’aime la Saint-Denis-Seine,

beaucoup d’vices, beaucoup d’vertus

On parle en bénéfice net, on grandit tous en délit d’vitesse, délit d’ivresse

Beaucoup d’espoir, beaucoup d’amertume, l’alcool et la fume' chassent les idées

noires

Il faut de la thune parce qu’elle les nettoie

Je manipule une plume pleine comme la lune, elle donne vie sur une feuille

blanche, belle comme la nuit

J’suis dans l’train, dernier wagon, le pilon s’consume

Au bout de la ligne, y aura l’retour de bâton mais j’ai mille mondes au bout de

la mine

Ma feuille blanche aura le goût de la mort ou le goût de la vie

La feuille est blanche, mes ratures broient du noir

La peur est franche, vois-tu de quoi je parle?

Un parchemin vieilli par le temps, si j’pars demain, j’suis saisi par le vent

Quand le cœur se lâche, forcément la feuille se tache

La fleur de l'âge s’mesure à la sueur de l'âme

Ma feuille est blanche, elle est remplie comme un trou noir

Les vies s’empilent au fond du couloir

La feuille est blanche, mes ratures broient du noir

La peur est franche, vois-tu de quoi je parle?

Un parchemin vieilli par le temps, si j’pars demain, j’suis saisi par le vent

Quand le cœur se lâche, forcément la feuille se tache

La fleur de l'âge s’mesure à la sueur de l'âme

Ma feuille est blanche, elle est remplie comme un trou noir

Les vies s’empilent au fond du couloir

Het laken is wit, mijn uitwissingen zijn aan het mopperen

Angst is eerlijk, weet je waar ik het over heb?

Een perkament verouderd door de tijd, als ik morgen vertrek, word ik gegrepen door de wind

Wanneer het hart loslaat, krijgt het laken onvermijdelijk vlekken

De bloei van het leven wordt gemeten door het zweet van de ziel

Mijn laken is wit, het is gevuld als een zwart gat

Levens stapelen zich op in de hal

Bloed stroomt door mijn handen, ik ben verdwaald met het perkament,

Ik zag de dood op het juiste pad

Je zegt 'morgen' maar morgen is nog ver weg, ik steek een joint op en zeg tegen mezelf,

als ik je vermoord, zal het een vriend minder zijn

Ik leid mijn roedel als een oude herder, er is wiet in mijn moestuin

Er liggen twee tot drie lijken onder de sinaasappelbomen, mijn hond houdt niet zo van vreemden

Ik heb echter nog steeds honger, ik heb net gegeten, alleen voor het gezin, de tarwe,

ik ben gemotiveerd

Boos, ik, toen ik werd geboren, was ik niet gespeend, sorry

Alleen mijn kunst heb ik niet gestolen, geïsoleerd, ik ben gewoon een vogel waarvan ik droom

vlieg weg

Ik heb geen tijd om ze te horen rappen, ik schrijf mijn gedachten op, geen probleem

opscheppen, zo gaat de vida

Velen zoeken het pad naar glorie, een wereld apart, ver van deze klootzakken,

te geloven dat het geld is dat ons gierig maakt

Ik produceer mijn eigen mengsel met mijn bende, het is niet nodig om alle

laatste shit waar de kinderen hard voor zijn

In de as belanden, tussen twee poppen die vlam vatten, is niets voor mij wanneer

Ik licht op, de vlammen worden blauw

Ik ben vastgebonden aan een laken, wachtend op mijn bekentenis, al mijn zwakheden

diep verborgen in een holle boodschap

Ik heb de staart rechtop als een hond van het autokerkhof, terwijl jij volgt

de kudde, wij brengen het vee binnen

De enige manier om een ​​vel papier te vullen door het te verbranden, stroomt zwarte inkt

van mijn schedel tijdens het schreeuwen

Er valt niets te zeggen behalve dat ik geposeerd ben met de mijne, dat is genoeg voor mij

om voor mijn handen te zorgen

Het laken is wit, mijn uitwissingen zijn aan het mopperen

Angst is eerlijk, weet je waar ik het over heb?

Een perkament verouderd door de tijd, als ik morgen vertrek, word ik gegrepen door de wind

Wanneer het hart loslaat, krijgt het laken onvermijdelijk vlekken

De bloei van het leven wordt gemeten door het zweet van de ziel

Mijn laken is wit, het is gevuld als een zwart gat

Levens stapelen zich op in de hal

Ik zit in de trein, voor een eindeloze reis, ik heb wat sommen,

weinig verkopen, geen bendeleider, geen marionet

Die mij vragen om duizend werelden aan het einde van de mijn

Ik speel pingpong met King-Kong, mijn geluid vervuilt ze, ze denken er allemaal aan

de tien seconden

Ik rap verloren tijd, zee van haat, ik hou van de Saint-Denis-Seine,

veel ondeugden, veel deugden

We praten in nettowinst, we groeien allemaal op met snelheidsovertredingen, dronken overtredingen

Veel hoop, veel bitterheid, de alcohol en de rook verdrijven de ideeën

zwart

Het kost geld, want ze maakt ze schoon

Ik hanteer een veer vol als de maan, het geeft leven op een blad

wit, mooi als de nacht

Ik zit in de trein, laatste auto, de stamper is verteerd

Aan het einde van de regel zal er een terugslag zijn, maar ik heb duizend werelden aan het einde van

de mijn

Mijn witte laken zal naar de dood smaken of naar het leven smaken

Het laken is wit, mijn uitwissingen zijn aan het mopperen

Angst is eerlijk, weet je waar ik het over heb?

Een perkament verouderd door de tijd, als ik morgen vertrek, word ik gegrepen door de wind

Wanneer het hart loslaat, krijgt het laken onvermijdelijk vlekken

De bloei van het leven wordt gemeten door het zweet van de ziel

Mijn laken is wit, het is gevuld als een zwart gat

Levens stapelen zich op in de hal

Het laken is wit, mijn uitwissingen zijn aan het mopperen

Angst is eerlijk, weet je waar ik het over heb?

Een perkament verouderd door de tijd, als ik morgen vertrek, word ik gegrepen door de wind

Wanneer het hart loslaat, krijgt het laken onvermijdelijk vlekken

De bloei van het leven wordt gemeten door het zweet van de ziel

Mijn laken is wit, het is gevuld als een zwart gat

Levens stapelen zich op in de hal