Spojrzenie za siebie - Krzysztof Zalewski

W wieczystym migotaniu zdarzeń

Wędrując w czasie nieskończenie

Znalazłem się u progu marzeń

Przed labiryntem przeznaczenia

Aż wszedłem do Świątyni Ciała

Przez Boga drzwi otwarte

Na Jego Cześć, na Chwałę

Ludzkości rozpocząłem kartę

I miałem być w skromności piękny

Upiększać wszystkie miejsca sobą

Lecz gdy za siebie spojrzę - jęknę

Tak brzydką stałem się osobą

Jak bezrozumny pasterz na pastwiskach

Pasając niezliczone bydła

Zdeptałem traw dywany na klepiska

Aż Anioł Stróż opuścił skrzydła

I spadłem z tryumfalnych wież patosu

Misteria intryg tylko knując

Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu

Oszpecam się cywilizując

I spadłem z tryumfalnych wież patosu

Misteria intryg tylko knując

Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu

Oszpecam się cywilizując, cywilizując

In de eeuwige flikkering van gebeurtenissen

Eindeloos dwalen in de tijd

Ik bevond me op de rand van dromen

Voor het doolhof van het lot

Totdat ik de Tempel van het Lichaam binnenging

De deur staat open bij God

Ter ere van hem, voor glorie

De mensheid begon de kaart

En ik moest mooi zijn in bescheidenheid

Verfraai alle plekken met jezelf

Maar als ik terugkijk - kreun ik

Ik ben zo lelijk geworden

Als een hersenloze herder in de weilanden

Talloze runderen grazen

Ik vertrapte grastapijten naar dorsvloeren

Tot de beschermengel zijn vleugels liet zakken

En ik viel van de triomfantelijke torens van pathos

Mysteries van intriges alleen door te plotten

Fanfaron verdwaald stof van de kosmos

Ik misvorm mezelf door te civiliseren

En ik viel van de triomfantelijke torens van pathos

Mysteries van intriges alleen door te plotten

Fanfaron verdwaald stof van de kosmos

Ik misvorm mezelf door te civiliseren, te civiliseren