Рассветы - Кристина Орбакайте

Рисовала тебя на холсте темноты,

Твои: губы, глаза, волосы, плечи.

Собирала тебя из осколков мечты,

Повторяла себе: это навечно.

Обнимала тебя, касалась едва.

Доверяла во всем, поверить не смела

Подбирала тебя, словно к песне слова

Той, что раньше еще никогда я не пела.

Припев:

Рассветы — похитители снов, отнимут даже твой силуэт.

Я слышу шум чужих голосов… Так жаль, как жаль,

Что среди них тебя нет!

Как жаль…

В зазеркалье своих разукрашенных снов

Прощалась с тобой, и звучало все тише

Эхо наших имен, несказанных слов, —

Жаль, больше я их не услышу.

Обнимала тебя, касалась едва.

Доверяла во всем, поверить не смела.

Подбирала тебя, словно к песне слова

Той, что раньше еще никогда я не пела.

Припев:

Рассветы — похитители снов, отнимут даже твой силуэт.

Я слышу шум чужих голосов… Так жаль, как жаль,

Что среди них тебя нет!

Как жаль…

Как жаль…

Ik schilderde je op een canvas van duisternis

De jouwe: lippen, ogen, haar, schouders.

Haalde je uit de fragmenten van een droom,

Ik bleef mezelf herhalen: dit is voor altijd.

Ik omhelsde je, raakte je nauwelijks aan.

Ik vertrouwde in alles, ik durfde niet te geloven

Heb je opgepikt als een woordlied

Degene die ik nog nooit heb gezongen.

Refrein:

Dawns zijn droomstealers, ze zullen zelfs je silhouet wegnemen.

Ik hoor het geluid van de stemmen van andere mensen... Het is jammer, jammer,

Dat je er niet tussen zit!

Wat jammer…

Door de spiegel van je geschilderde dromen

Ik nam afscheid van je, en het klonk rustiger

Echo's van onze namen, onuitgesproken woorden,

Jammer dat ik niets meer van ze zal horen.

Ik omhelsde je, raakte je nauwelijks aan.

Ik vertrouwde in alles, ik durfde niet te geloven.

Heb je opgepikt als een woordlied

Degene die ik nog nooit heb gezongen.

Refrein:

Dawns zijn droomstealers, ze zullen zelfs je silhouet wegnemen.

Ik hoor het geluid van de stemmen van andere mensen... Het is jammer, jammer,

Dat je er niet tussen zit!

Wat jammer…

Wat jammer…