Пегий пёс - Кристина Орбакайте

Когда вернется пегий пес,

В зубах неся кусочек платья,

Я в даль смотрю, почти без слез, —

Его уже устала ждать я.

Окликнув пса в последний раз,

Я двери в дом закрою плотно

И разбросаю на палас,

Вдруг опустевшие, полотна.

Припев:

Надо мною пеленою

Между солнцем и луною

Возникает призрачный мираж.

Он влюбленный, он так, сладок,

Словно жалости припадок,

Словно угасающий пейзаж.

Я нанесу на полотно

Дождем залитые предметы,

В стакане красное вино

И вымокшие сигареты.

Веселья мало, но опять

Рисую робкие побеги

И, звать устав, зову опять:

Ну, где ты, где ты пес мой пегий!

Припев:

Надо мною пеленою

Между солнцем и луною

Возникает призрачный мираж.

Он влюбленный, он так, сладок,

Словно жалости припадок,

Словно угасающий пейзаж.

Когда вернется пегий пес

В зубах с любовью и разлукой,

С глазами, мокрыми от, слез,

И ощенившеюся сукой.

И я наверно разревусь,

И обниму его до боли,

Дождем по полю разольюсь,

Не доиграв печальной роли.

Припев:

Надо мною пеленою

Между солнцем и луною

Возникает призрачный мираж.

Он влюбленный, он так, сладок,

Словно жалости припадок,

Словно угасающий пейзаж.

Надо мною пеленою

Между солнцем и луною

Возникает призрачный мираж.

Он влюбленный, он так, сладок,

Словно жалости припадок,

Словно угасающий пейзаж.

Когда вернется пегий пес…

Когда вернется пегий пес…

Als de bonte hond terugkeert,

Een kledingstuk tussen je tanden dragen,

Ik kijk in de verte, bijna zonder tranen, -

Ik ben het zat om op hem te wachten.

De hond voor de laatste keer roepen,

Ik zal de deuren van het huis goed sluiten

En ik zal het op het tapijt strooien,

Plotseling leeg, doeken.

Refrein:

Boven mij met een sluier

Tussen zon en maan

Een spookachtige luchtspiegeling verschijnt.

Hij is verliefd, hij is zo lief,

Als een vlaag van medelijden

Als een vervagend landschap

Ik zal op het canvas zetten

Met regen doordrenkte objecten

Rode wijn in een glas

En natte sigaretten.

Beetje leuk, maar nogmaals

Ik teken timide scheuten

En, terwijl ik het charter roep, roep ik opnieuw:

Wel, waar ben je, waar ben je, mijn gevlekte hond!

Refrein:

Boven mij met een sluier

Tussen zon en maan

Een spookachtige luchtspiegeling verschijnt.

Hij is verliefd, hij is zo lief,

Als een vlaag van medelijden

Als een vervagend landschap

Wanneer de bonte hond terugkeert

In tanden met liefde en scheiding,

Met ogen nat van tranen,

En een werpende teef.

En ik zal waarschijnlijk in tranen uitbarsten

En ik zal hem knuffelen tot het pijn doet,

Regen zal over het veld vallen,

Zonder een trieste rol te spelen.

Refrein:

Boven mij met een sluier

Tussen zon en maan

Een spookachtige luchtspiegeling verschijnt.

Hij is verliefd, hij is zo lief,

Als een vlaag van medelijden

Als een vervagend landschap

Boven mij met een sluier

Tussen zon en maan

Een spookachtige luchtspiegeling verschijnt.

Hij is verliefd, hij is zo lief,

Als een vlaag van medelijden

Als een vervagend landschap

Als de bonte hond terugkeert...

Als de bonte hond terugkeert...