Один во мраке - Крылья

Пламя стёрло жаром все мои следы,

И косой огня сквозь меня прошло.

Видел наяву, как горят сады,

Коршун в чёрном небе, дыма полотно.

Да багровым цветом, поднялся рассвет

Средь руин минувших и пустых побед.

Пеплом весь покрытый, надмогильный крест,

Вдаль на сотни миль, никого окрест.

Я один во мраке, нет пути назад,

В прошлом счастье битвы, и надежд всех крах.

Лишь один средь тлена, сброшен в личный ад,

Повелитель тени и гордыни раб.

Стал для них изгоем, падшим прозван был,

Имя опозорено светом ледяным.

Обратившись в волка, от тоски я выл,

Был в веках свободен, был всегда один.

Я один во мраке, нет пути назад,

В прошлом счастье битвы, и надежд всех крах.

Лишь один средь тлена, сброшен в личный ад,

Повелитель тени и гордыни раб.

В прошлом был низвергнут в бешеный огонь,

А теперь хозяин, душ людских король.

Первородный мрак вместо крови мне.

Имя моё страх в вязкой тишине.

Да багровым цветом поднялся рассвет

Средь руин минувших и пустых побед.

Пеплом весь покрытый надмогильный крест,

Вороной ступает, скрипка плачет вслед.

De vlam wiste al mijn sporen met warmte,

En een zeis van vuur ging door me heen.

Ik zag in werkelijkheid hoe de tuinen branden,

Een vlieger in de zwarte lucht, een doek van rook.

Ja, karmozijnrood, de dageraad kwam op

Tussen de ruïnes van het verleden en lege overwinningen.

Allemaal bedekt met as, een grafkruis,

Honderden kilometers verderop, niemand in de buurt.

Ik ben alleen in de duisternis, er is geen weg terug,

In het verleden, het geluk van de strijd, en de ineenstorting van alle hoop.

Slechts één in het midden van verval, geworpen in een persoonlijke hel,

Heer van schaduw en trots slaaf.

Hij werd een verschoppeling voor hen, hij werd de gevallene genoemd,

De naam wordt te schande gemaakt door het ijzige licht.

Ik veranderde in een wolf en huilde van angst,

Eeuwenlang was hij vrij, hij was altijd alleen.

Ik ben alleen in de duisternis, er is geen weg terug,

In het verleden, het geluk van de strijd, en de ineenstorting van alle hoop.

Slechts één in het midden van verval, geworpen in een persoonlijke hel,

Heer van schaduw en trots slaaf.

In het verleden in een laaiend vuur gegooid,

En nu de meester, de koning van de menselijke zielen.

Oorspronkelijke duisternis in plaats van bloed voor mij.

Mijn naam is angst in stroperige stilte.

Ja, de dageraad steeg in een karmozijnrode kleur

Tussen de ruïnes van het verleden en lege overwinningen.

Het hele kerkhof kruis bedekt met as,

De kraai stapt, de viool huilt na.