Танец «Альфонсо» - Крематорий

Когда-то давно я любил тебя,

А ты, наверно, любила меня.

Мы вместе шли среди лугов,

Я помню, вокруг было много цветов.

А теперь я женат, моя жена глупа,

Моя жена как плохо сыгранный блюз.

Но мне наплевать, ведь она так богата,

А ты все звонишь и просишь начать сначала.

Ты говоришь так много слов, а я не слышу ничего.

Я сам кричу как только могу:

«Пойми же, в конце концов, мне все равно,

Мне уже все равно, мне все равно…»

Когда я теперь вновь вижу тебя,

Мне хочется плюнуть в себя.

Ты так же красива, ты так же стройна,

А моя жена как перезрелая слива.

Но я стал умней, мне теперь все равно,

Кого любить, а точнее, с кем спать.

Она, конечно, бревно, но денег — вагон.

А что нужно еще для жизни в этом мире?

Ты говоришь так много слов, а я не слышу ничего.

Я сам кричу как только могу:

«Пойми же, в конце концов, мне все равно,

Мне уже все равно, мне все равно…»

Er was eens dat ik van je hield

En je moet van me hebben gehouden.

We liepen samen tussen de weilanden,

Ik herinner me dat er veel bloemen in de buurt waren.

En nu ben ik getrouwd, mijn vrouw is dom,

Mijn vrouw is als slecht gespeelde blues.

Maar het kan me niet schelen want ze is zo rijk

En je blijft bellen en vragen om opnieuw te beginnen.

Je zegt zoveel woorden en ik hoor niets.

Zelf schreeuw ik zo veel als ik kan:

"Begrijp, uiteindelijk kan het me niet schelen,

Het kan me niet meer schelen, het kan me niet meer schelen..."

Als ik je nu weer zie

Ik wil op mezelf spugen.

Je bent net zo mooi, je bent net zo slank,

En mijn vrouw is als een overrijpe pruim.

Maar ik ben slimmer geworden, nu maakt het me niet meer uit,

Van wie je moet houden, of liever met wie je naar bed gaat.

Ze is natuurlijk een blok, maar geld is een wagen.

Wat is er nog meer nodig voor het leven in deze wereld?

Je zegt zoveel woorden en ik hoor niets.

Zelf schreeuw ik zo veel als ik kan:

"Begrijp, uiteindelijk kan het me niet schelen,

Het kan me niet meer schelen, het kan me niet meer schelen..."