Зима - Константин Крымский

Плачет на дорогах зима, о весне разнёсся слушок,

Ну, давай с тобой мы, зима, выпьем на двоих посошок.

Ветерком колючим и злым приласкай да так, чтобы в крик,

Всё, что мы должны, отдадим, нам не век отпущен, а миг.

Зима, зима, забытый край,

Зима, зима, вороний край,

Зима, зима, любви не знал,

Грешил я телом, а душой страдал.

Ледоход пошёл по реке, обгладал последнюю кость,

Сыт и пьян, и нос в табаке, и унялась вроде бы злость.

И бросаю взор в небеса, где трезвонят лихо грачи,

Мне б услышать вновь голоса, те, что потерялись в ночи.

Зима, зима, забытый край,

Зима, зима, вороний край,

Зима, зима, любви не знал,

Грешил я телом, а душой страдал.

Мы стареем день ото дня, поперёк стареем и вдоль,

Заползает в душу змея, превращаясь в зависть и боль.

И тревожный скрип у дверей, и прохладней всё у огня,

Да потому что нет якорей, нету ни следов, ни жилья.

Зима, зима, забытый край,

Зима, зима, вороний край,

Зима, зима, любви не знал,

Грешил я телом, а душой страдал.

А зима все плачет навзрыд, снежные пусты облака,

В грязных лужах дряхлый прикид, и в руках не дрын, а клюка.

Всё пройдёт — и счастье и грех, лишь зима, как тут не крути,

Соберёт в котомочку снег и уйдёт, чтоб снова придти.

Зима, зима, забытый край,

Зима, зима, вороний край,

Зима, зима, любви не знал,

Грешил я телом, а душой страдал.

Зима, зима, забытый край,

Зима, зима, вороний край,

Зима, зима, любви не знал,

Грешил я телом, а душой страдал

De winter huilt op de wegen, een gerucht doet de ronde over de lente,

Nou, laten we met je meegaan, winter, laten we een stokje voor twee drinken.

Met een stekelige en kwade bries strelen, zodat in een kreet,

We zullen alles geven wat we schuldig zijn, we hebben geen eeuw gekregen, maar een moment.

Winter, winter, vergeten land,

Winter, winter, kraaienrand,

Winter, winter, kende geen liefde,

Ik zondigde in het lichaam, maar leed in de ziel.

De ijsverstuiving ging langs de rivier, knaagde aan het laatste bot,

Vol en dronken, en een neus in tabak, en woede lijkt te zijn gezakt.

En ik wierp mijn blik naar de hemel, waar de torens beroemd rinkelen,

Ik zou graag weer stemmen willen horen, die verloren waren in de nacht.

Winter, winter, vergeten land,

Winter, winter, kraaienrand,

Winter, winter, kende geen liefde,

Ik zondigde in het lichaam, maar leed in de ziel.

We worden met de dag ouder, we worden steeds ouder,

Een slang kruipt in de ziel en verandert in afgunst en pijn.

En een alarmerend gekraak bij de deur, en alles is koeler bij het vuur,

Ja, want er zijn geen ankers, geen sporen, geen behuizing.

Winter, winter, vergeten land,

Winter, winter, kraaienrand,

Winter, winter, kende geen liefde,

Ik zondigde in het lichaam, maar leed in de ziel.

En de winter huilt bitter, sneeuwwolken zijn leeg,

Er is een afgeleefde outfit in de vuile plassen, en in de handen is er geen afvoer, maar een stok.

Alles gaat voorbij - zowel geluk als zonde, alleen de winter, wat je ook zegt,

Hij zal de sneeuw in een poes verzamelen en vertrekken om weer te komen.

Winter, winter, vergeten land,

Winter, winter, kraaienrand,

Winter, winter, kende geen liefde,

Ik zondigde in het lichaam, maar leed in de ziel.

Winter, winter, vergeten land,

Winter, winter, kraaienrand,

Winter, winter, kende geen liefde,

Ik zondigde in het lichaam, maar leed in de ziel