Le Tombeau Des Naïades - Claude Debussy, Warren Jones, Georgine Resick

Le long du bois couvert de givre, je marchais;

Mes cheveux devant ma bouche

Se fleurissaient de petits glaçons

Et mes sandales étaient lourdes

De neige fangeuse et tassée

Il me dit: «Que cherches-tu?»

Je suis la trace du satyre

Ses petits pas fourchus alternent

Comme des trous dans un manteau blanc

Il me dit: «Les satyres sont morts

«Les satyres et les nymphes aussi

Depuis trente ans, il n’a pas fait un hiver aussi terrible

La trace que tu vois est celle d’un bouc

Mais restons ici, où est leur tombeau.»

Et avec le fer de sa houe il cassa la glace

De la source ou jadis riaient les naïades

Il prenait de grands morceaux froids

Et les soulevant vers le ciel pâle

Il regardait au travers

Langs het met vorst bedekte bos liep ik;

Mijn haar voor mijn mond

Bloeide met kleine ijspegels

En mijn sandalen waren zwaar

Modderige, aangepakte sneeuw

Hij zei tegen mij: "Waar ben je naar op zoek?"

Ik ben het spoor van de satyr

Zijn kleine gevorkte stappen wisselen elkaar af

Als gaten in een witte jas

Hij zei tegen mij: "De saters zijn dood

"Saters en nimfen ook"

In dertig jaar is er niet zo'n vreselijke winter geweest

Het spoor dat je ziet is dat van een geit

Maar laten we hier blijven, waar hun graf is."

En met het ijzer van zijn schoffel brak hij het ijs

Van de bron waar de najaden ooit lachten

Hij nam grote koude brokken

En ze optillen naar de bleke lucht

Hij keek door