Затмение (Трилогия) - Хамиль, Каста, ТАТО

Настал час, когда это должно было произойти.

Многие не были готовы в тот день, и мир был пуст,

Лишен времени и жизни, а земля — ком твердой глины,

Замерла в тихой бездне.

Не было даже туч, тьма

Справлялась и без них.

Она была повсюду, она была миром.

Припев:

Твои мысли в миг сковал страх,

Мир прямо на глазах превращается в прах.

С единственной молитвой на устах

Ты не находишь себе места

В ожидании средства избавлений от бедствий.

Его предоставит мгла — вестник зла.

Твои мысли в миг сковал страх,

Мир прямо на глазах превращается в прах.

С единственной молитвой на устах

Ты не находишь себе места

В ожидании средства избавлений от бедствий.

Его предоставит мгла — вестник зла.

Пришло время, когда на землю опустилась бездна.

Всюду — тьма, рассвет ждать бесполезно.

В одно мгновение солнце исчезло,

В безлунном воздухе постепенно угасают звезды.

Нет будущего, только настоящее, в один момент

Миллиарды сердец стали биться чаще.

Сердца тех людей, кто глядел вверх, в ледяную чащу.

Страница перевернута, очередная эпоха закончена.

Планета обесточена, силы земных законов

Отдают свои полномочия, заклиная человечество

Вечной ночью, кровные обиды забыты.

Несчастьем перечеркнуты разногласия,

Человеческие чувства и страсти.

Мир сдерживал слезы, наблюдая,

За тем, как происходят все метаморфозы.

Люди стояли врознь, готовые любую кару вынести,

Ожидая от небес былой милости.

«Ты прости!

«-

Кругом слышны молитвы четко.

На этот раз даже слишком правдиво, кротко.

Припев:

Твои мысли в миг сковал страх,

Мир прямо на глазах превращается в прах.

С единственной молитвой на устах

Ты не находишь себе места

В ожидании средства избавлений от бедствий.

Его предоставит мгла — вестник зла.

Сбиваясь в толпы, они жили у костров,

Сочиняя проповеди из бессильных слов.

Их облики в свете шального пламени

Принимали неземные очертания.

Они жгли храмы и жилые здания,

Старые замки, церкви и мечети.

Но даже этому огню не согреть их —

Души, рожденные в плену алчного столетия.

Пылал каждый город, оставляя после себя

Пепел и голод, силы и надежды их иссякли скоро.

Воинственные возгласы сменились покорным стоном.

Огонь и тьма объединились под несчастным небосводом,

Определяя участь человеческому роду.

Безумные смеялись и кому-то наверху кулаком грозили,

Затем падали в пепел и, скрипя зубами, выли.

Прошел слух, подобно грому: «Спасение есть любому.»

Ответ на все вопросы есть в одном месте,

В каменной часовне, на вершине той горы,

Где Боги складывают свои перстни.

Песни о великих подвигах и коварных бестиях.

К тому часу людей осталось немного.

Вереницы факелов, они направились в дорогу.

У подножия горы они сделали привал,

Развели костры, завели разговоры

О причинах беды, возобновили споры,

Уснули вскоре, утих стон.

И каждый из них увидел один и тот же сон,

Один и тот же сон, один и тот же сон.

Het uur was gekomen dat het zou plaatsvinden.

Velen waren die dag niet klaar en de wereld was leeg

Beroofd van tijd en leven, en de aarde is een klomp harde klei,

Bevroren in een stille afgrond.

Er waren niet eens wolken, duisternis

Ik redde het zonder hen.

Ze was overal, ze was de wereld.

Refrein:

Je gedachten werden onmiddellijk geketend door angst,

De wereld verandert voor onze ogen in stof.

Met een enkel gebed op je lippen

Je vindt je plek niet

Wachten op een middel tot verlossing van rampen.

Het zal worden geleverd door duisternis - de boodschapper van het kwaad.

Je gedachten werden onmiddellijk geketend door angst,

De wereld verandert voor onze ogen in stof.

Met een enkel gebed op je lippen

Je vindt je plek niet

Wachten op een middel tot verlossing van rampen.

Het zal worden geleverd door duisternis - de boodschapper van het kwaad.

De tijd is gekomen dat de afgrond op de aarde is neergedaald.

Overal is duisternis, wachten op de dageraad heeft geen zin.

In een oogwenk verdween de zon

In de maanloze lucht vervagen de sterren geleidelijk.

Er is geen toekomst, alleen het heden, in één moment

Miljarden harten begonnen sneller te kloppen.

De harten van die mensen die omhoog keken in het ijsstruikgewas.

De bladzijde is omgeslagen, een ander tijdperk is voorbij.

De planeet is spanningsloos, de krachten van aardse wetten

Geef hun krachten weg en tover de mensheid op

Eeuwige nacht, zijn bloed grieven vergeten.

Ongeluk doorstreepte verschillen,

Menselijke gevoelens en passies.

De wereld hield de tranen in bedwang terwijl ze toekeek

Achter hoe alle metamorfosen gebeuren.

Mensen stonden apart, klaar om elke straf te doorstaan,

Vroegere genade uit de hemel verwachten.

"Sorry!

"-

Gebeden worden overal duidelijk gehoord.

Deze keer zelfs te eerlijk, gedwee.

Refrein:

Je gedachten werden onmiddellijk geketend door angst,

De wereld verandert voor onze ogen in stof.

Met een enkel gebed op je lippen

Je vindt je plek niet

Wachten op een middel tot verlossing van rampen.

Het zal worden geleverd door duisternis - de boodschapper van het kwaad.

Ze verzamelden zich in menigten, ze leefden bij de vuren,

Preken schrijven vanuit machteloze woorden.

Hun verschijningen in het licht van een verdwaalde vlam

Ze namen onaardse vormen aan.

Ze verbrandden tempels en woongebouwen,

Oude kastelen, kerken en moskeeën.

Maar zelfs dit vuur kan ze niet verwarmen -

Zielen geboren in de gevangenschap van een hebzuchtige eeuw.

Verbrandde elke stad, achterlatend

As en honger, hun kracht en hoop waren spoedig opgedroogd.

Oorlogszuchtige uitroepen maakten plaats voor een onderdanig gekreun.

Vuur en duisternis verenigd onder het ongelukkige firmament,

Het lot van de mensheid bepalen.

De gekken lachten en schudden hun vuisten naar iemand boven,

Toen vielen ze in de as en, knarsetandend, huilden ze.

Het gerucht ging als een donderslag voorbij: "Er is redding voor iedereen."

Het antwoord op alle vragen staat op één plek,

In de stenen kapel, op de top van die berg,

Waar de goden hun ringen neerleggen.

Liedjes over grote daden en verraderlijke beesten.

Tegen die tijd waren er nog maar weinig mensen over.

Een reeks fakkels gingen ze op weg naar de weg.

Aan de voet van de berg hielden ze halt,

Ze staken vuren aan, begonnen te praten

Over de oorzaken van de problemen werden de geschillen hervat,

Ze vielen snel in slaap, het gekreun verstomde.

En elk van hen zag dezelfde droom,

Dezelfde droom, dezelfde droom.