Феникс - Хамиль, Каста

В новой колеснице лет, с необычайной легкостью,

Пересекая свой несметный возраст, явилась птица.

Оперение искрится, будто бы усердно связано тонкими спицами,

Питаясь лишь частицами звездного света да росой на рассвете,

Пожелав напиться.

Скоро покрывалом ситцевым Укроет ночь-сестрица,

Дабы хватило силы подобно светилу озариться, когда миг приблизиться.

В погребальном костре, став пепла крупицами,

Дав жизни вновь заколоситься.

Припев:

«Гори, гори, гори ясно!

Гори, гори, пора, я знаю!

Гори, гори, гори ясно!

Гори, гори, не угасая!»

В золотой колеснице лет, расшитой нитью гордости,

Пересекая свой преклонный возраст, разведены мосты,

С далекой молодостью, а раньше кони тянули напористее.

«Разбудите, коли снится мне, что я герой давно забытой повести.»

Мне не смириться, пока мой разум расположен в лотосе,

И крепче алмазов мои кости."

Тогда на юбилее в пожарной части

Виноградными гроздьями сыпались почести.

«Молодые, я же вижу, как торопятся, ждут, усну ли я на последнем тосте?»

Словно мозоли от поддельной трости, я теряю дрожь в голосе,

Узнав утренние вести о пожаре высокой сложности.

В горящем доме дети, еще мгновение, и я на месте.

«Да пустите вы!

Знаю, что на пенсии!

Не убедить их мне!»

Остается лишь одно — не допустить беды поможет мне старая лестница.

Надеюсь ребенок малость продержится, надо поторопиться, надо поторопиться.

В огненной колеснице лет, цветущей благородностью,

Пересекая свой зрелый возраст, будь то сестрица, солнце,

Пожарная форма золотит ей волосы.

Двадцать лет назад в газетах пестрели первые полосы,

Одолев ее расспросами О незнакомце,

чье на пожелтевшем фото лицо до сих пор в ее карманах кроется.

Она помнила, как вывел ее за руку,

Шепнув: «Постой!»

ушел в огонь ее герой, прах которого

Достался костру, а душа погребена в ней самой.

Припев:

«Гори, гори, гори ясно!

Гори, гори, пора, я знаю!

Гори, гори, гори ясно!

Гори, гори, не угасая!»

In de nieuwe strijdwagen der jaren, met buitengewoon gemak,

Toen hij zijn ontelbare leeftijd overschreed, verscheen er een vogel.

Het verenkleed glinstert, alsof het ijverig is gebreid met dunne breinaalden,

Alleen voedend met deeltjes van sterrenlicht en dauw bij zonsopgang,

Wilde dronken worden.

Binnenkort zal de zusternacht bedekken met een katoenen sluier,

Zodat er genoeg kracht is om op te lichten als een lichtbron wanneer het moment nadert.

Op een brandstapel, veranderend in askorrels,

Het leven weer op gang laten komen.

Refrein:

"Brand, brand, brand helder!

Branden, branden, het is tijd, ik weet het!

Branden, branden, branden helder!

Branden, branden zonder te vervagen!"

In de gouden strijdwagen van jaren, geborduurd met een draad van trots,

Als je je oude dag oversteekt, worden bruggen getrokken,

Met verre jeugd en eerdere paarden trokken ze energieker.

"Maak me wakker als ik droom dat ik de held ben van een lang vergeten verhaal."

Ik kan niet accepteren zolang mijn geest in de lotus is,

En mijn botten zijn sterker dan diamanten."

Toen bij het jubileum bij de brandweer

De eer viel als druiventrossen.

"Jongeren, ik zie hoe ze haast hebben, wachtend, zal ik in slaap vallen op de laatste toast?"

Als eelt van een nepstok, verlies ik de trilling in mijn stem

Na het ochtendnieuws te hebben vernomen over een brand van hoge complexiteit.

Er zijn kinderen in het brandende huis, nog een moment, en ik ben er.

"Laat gaan!

Ik weet dat ik met pensioen ben!

Overtuig ze niet voor mij!"

Er is nog maar één ding over: de oude trap zal me helpen problemen te voorkomen.

Ik hoop dat het kind het een beetje volhoudt, we moeten opschieten, we moeten opschieten.

In de vurige strijdwagen van jaren, bloeiend met adel,

Je volwassen leeftijd overschrijden, of het nu een zus is, een zon,

Het brandweeruniform verguldt haar haar.

Twintig jaar geleden stonden de voorpagina's vol kranten,

Na haar te hebben overweldigd met vragen over een vreemdeling,

wiens gezicht op de vergeelde foto nog steeds in haar zakken verborgen zit.

Ze herinnerde zich hoe hij haar bij de hand nam,

Fluisterend: "Wacht!"

haar held ging in het vuur, wiens as

Hij kreeg het vuur en de ziel werd erin begraven.

Refrein:

"Brand, brand, brand helder!

Branden, branden, het is tijd, ik weet het!

Branden, branden, branden helder!

Branden, branden zonder te vervagen!"