Bleu - Kells

Je vis au creux

De ce que mes fers

Ont laissé choir

Dans l'éphémère,

Le doux visage d’une illusion

Qui me berce de ses reflets.

Je souhaite en vain

Que s'éveillent les objets de mes rêves,

M’enivrer enfin de chimères.

M’enivrer loin de cet enfer!

Respire sans fin le bleu d’une nuée d’air.

Les jours s’enchaînent,

Les heures ne décèlent

Qu’une porte au goût de désespoir.

Les jours s’enchaînent,

Le sort ne révèle,

Qu’une porte au bout du dérisoire.

Je cherche encore

Ce bleu qui m'éclaire,

Levant ce poids crépusculaire.

Le doux mirage d’une déraison

Qui me crève dans ses filets.

Je crache en plein sur le suaire

Qui recouvre mes lèvres.

Délivrer l'âme de ce calvaire.

Délier ce qui m’aliène.

J’explore mon imaginaire.

Le monde dort tandis que l'éther

Nous enlace!

Choie ces nuées d’air!

Ik woon in de holte

Van wat mijn strijkijzers

Laten vallen

In het kortstondige,

Het zoete gezicht van een illusie

Die me rockt met zijn reflecties.

ik wens tevergeefs

Mogen de objecten van mijn dromen ontwaken,

Om mezelf eindelijk te bedwelmen met hersenschimmen.

Dronken weg van deze hel!

Adem eindeloos het blauw van een luchtwolk in.

De dagen gaan voorbij,

De uren onthullen niet

Dan een deur die naar wanhoop smaakt.

De dagen gaan voorbij,

Het lot onthult niet,

Alleen een deur aan het einde van de spot.

ik ben nog aan het zoeken

Dit blauw dat me verlicht,

Dit schemergewicht optillen.

De zoete luchtspiegeling van redeloosheid

Die mij in zijn netten doodt.

Ik spuug recht op de lijkwade

Die mijn lippen bedekt.

Verlos de ziel van deze calvarie.

Maak los wat mij vervreemdt.

Ik onderzoek mijn verbeelding.

De wereld slaapt terwijl de ether

Omarm ons!

Koester die luchtwolken!