Le solstice - Karkwa

J'écrirai une page sur le bonheur

En craignant ses bruits de fond

En me méfiant de ses moiteurs

Je l'écrirai la nuit quand le ciel

Gomme ses lignes de vie

Et que les arbres éteints

Haussent le volume du vent

Pour surpeupler l’insomnie

J'écrirai le bonheur de minuit

Le soleil crevé, le corps ravi

Même quand la pensée

Plus longue que son ombre

S'épuise encore en heure de pointe

Je déchirerai le temps lui-même

Ses calendriers de mille ans

Ses romans de longue vie

Multipliés par l’alcool

Et l’angoisse de la faute

Maintenant je suis seul

Au solstice de l'âme

Dans le calme arctique

Qui suit deuils et tourmente

Ik schrijf een pagina over geluk

Uit angst voor zijn achtergrondgeluiden

Op zijn hoede voor zijn nattigheid

Ik zal het 's nachts schrijven wanneer de lucht

Wis zijn levenslijnen

En de uitgedoofde bomen

Verhoog het volume van de wind

Om slapeloosheid te overbevolken

Ik zal het geluk van middernacht schrijven

De zon barstte, het lichaam verkracht

Zelfs wanneer de gedachte

Langer dan zijn schaduw

Loopt nog steeds op in de spits

Ik zal de tijd zelf verscheuren

Zijn duizendjarige kalenders

Zijn langlevende romans

Vermenigvuldigd met alcohol

En de angst van schuld

Nu ben ik alleen

Bij zonnewende van de ziel

In de arctische rust

Wie volgt rouw en kwelling?