21. August - Karg

Was sind schon diese Worte, viel zu spät jetzt noch nach all den Tagen

Glaubst du das lässt mich die Ohnmacht vergessen, ein paar leere halbwahre

Phrasen?

Was sind schon diese Zeilen, was ein «Tut mir leid»

Wenn alles an das ich je geglaubt nun verhallt im Malstrom belebter Straßen?

Leere Flaschen, braunes Laub, ein Moment geritzt in Rinde, unter Schichten von

Staub

Allmählich bröckelt die Fassade und ich erkenne den Sinn hinter so manchen

Gedichten

Die Suche nach Vergangenem hat noch niemanden ans Ziel gebracht

Doch an Tagen wie heute schreibt das Leben Geschichten

Nimm es wie es kommt & stelle bitte keine Fragen, frag nie mehr warum oder wie

es so weit kam

Ich hab' die Tragödie nicht erfunden, weder noch bejaht, manche Dinge ändern

sich nie, es tut doch nur jeder was er kann

Und alles was war & das was bleibt, behalte ich doch nur in Bildern,

geformt in jener kurzen Zeit

Sie sind mein ein’zger Halt, die stummen Zeugen, denn sie könnten das Gestern

niemals nie leugnen

Stille, der Puls beginnt zu stocken, kein Lächeln mehr auf den blutarmen Lippen,

Gefrierpunkt!

Wat zijn dit voor woorden, veel te laat nu na al die dagen

Denk je dat ik daardoor de zwijm vergeet, een lege helft waar?

zinnen?

Wat zijn dit voor regels, wat een "sorry"

Wanneer alles waar ik ooit in geloofde nu wegsterft in de maalstroom van drukke straten?

Lege flessen, bruin blad, even in de bast gekrast, onder lagen

Stof

Geleidelijk aan brokkelt de façade af en zie ik de betekenis achter sommige ervan

gedichten

Zoeken naar het verleden heeft nooit iets opgeleverd

Maar op dagen als vandaag schrijft het leven verhalen

Neem het zoals het komt en stel geen vragen, vraag nooit meer waarom of hoe

het kwam tot dit

Ik heb de tragedie niet uitgevonden, noch bevestigd, sommige dingen veranderen

nooit, iedereen doet gewoon wat hij kan

En alles wat was & wat overblijft, bewaar ik alleen in foto's,

gevormd in die korte tijd

Zij zijn mijn enige steun, de stille getuigen, omdat ze gisteren konden zien

ontken nooit nooit

Stilte, de pols begint te haperen, geen glimlach meer op de bloedarme lippen,

Vriespunt!