Last Man - K Rino

When we feel like…

We don’t need nobody…

Think about everybody…

Or if you was the only somebody…

Let’s go

This morning I woke up out of a coma, G

Noticing something wrong about the familiar zone known to be home to me

No one was around, a scene prone to be

The silence that was roaming around me like an omen was spread globally

Was unknowingly thrown in the lonely sea

The phone I own no longer possessed the dial tone, it’s gone totally

No need for compromise or diplomacy

‘Cause at that moment the reality became shown that it was only me

Time clock erasing, I’m stressed by this observation

Depressed wondering where was the rest of the population

Loss of sanity becomes a debatable connotation

With nobody at all available for conversation

I’m chasing the explanation.

Where’s my daddy?

Where’s my mom?

Did the entire planet succumb to a nuclear bomb?

Leaving everyone who ever stood on the terrain slain?

And if the end actually came, how was I able to remain?

How much longer can I manage

Being the last man on the planet?

I don’t think that I can stand it

Being the last person on the planet

The seconds become minutes and hours

No intelligent lifeforms around, so now I’m speaking to the flowers

While tryna keep my thinking imperial

Even reading is impossible without any literary material

I feed on what the planet provides me

From being internally satisfied, ties of solitude deprive me

Without knowledge to guide me, I’d be

Probably suicidal from the silence and loneliness that’s inside me

Five days pass without the slightest of changes

This condition the same as I wander around aimless

Hanging by a thread of my saneness, try not to let go

I scream but the response I receive is my own echo

Now it’s two weeks and because of it

I start to miss the voices of people I used to argue with

I’m on the precipice, please somebody make a sound

While in a pool of tears I drown, I pound the ground, I’m breaking down

Psychological misdirection triggered by disaffection

The effects of missing that universal human connection

Diminished family recollections

I resurrect their memories through mimicry, mastering voice inflections

As the days pass my mental impediments amass

Being the last made me aware of the irrelevance of cash

And mass technology, internet, phone, TV dependence

All that mattered now was me knowing I’ll never have descendants

'Coz me living as a singular entity without women presented me

With my own reproduction impossibility

I might just take my self out willingly, cause that would be more fulfilling

Than dying from this loneliness that’s killing me

Hallucinations, anger, no animals are strangers

After one month of the same nothing, I came to with a chamber

Wearing a life simulation helmet, it was just an experiment

To see if man could live alone and I failed it

Wanneer we het gevoel hebben...

We hebben niemand nodig...

Denk aan iedereen...

Of als je de enige was...

Laten we gaan

Vanmorgen werd ik wakker uit een coma, G

Ik merk dat er iets mis is in de vertrouwde zone waarvan bekend is dat deze mijn thuis is

Er was niemand in de buurt, een scène die geneigd is te zijn

De stilte die om me heen zwierf als een voorteken werd wereldwijd verspreid

Werd onbewust in de eenzame zee gegooid

De telefoon die ik bezit had niet langer de kiestoon, hij is helemaal weg

Geen behoefte aan compromissen of diplomatie

Want op dat moment werd de realiteit getoond dat ik de enige was

De prikklok wordt gewist, ik ben gestrest door deze observatie

Depressief, zich afvragend waar de rest van de bevolking was

Verlies van gezond verstand wordt een discutabele connotatie

Met helemaal niemand beschikbaar voor een gesprek

Ik jaag op de uitleg.

Waar is mijn vader?

Waar is mijn moeder?

Is de hele planeet bezweken aan een atoombom?

Iedereen laten doden die ooit op het terrein heeft gestaan?

En als het einde echt kwam, hoe kon ik dan blijven?

Hoe lang kan ik het nog aan?

De laatste man op aarde zijn?

Ik denk niet dat ik er tegen kan

De laatste persoon op aarde zijn

De seconden worden minuten en uren

Geen intelligente levensvormen in de buurt, dus nu spreek ik tegen de bloemen

Terwijl ik probeer mijn gedachten imperiaal te houden

Zelfs lezen is onmogelijk zonder literair materiaal

Ik voed me met wat de planeet me biedt

Van innerlijk tevreden zijn, beroven banden van eenzaamheid mij

Zonder kennis om me te leiden, zou ik zijn

Waarschijnlijk suïcidaal door de stilte en eenzaamheid die in mij zit

Er gaan vijf dagen voorbij zonder de minste wijzigingen

Deze toestand is hetzelfde als ik doelloos ronddwaal

Hangend aan een draad van mijn gezond verstand, probeer niet los te laten

Ik schreeuw, maar het antwoord dat ik ontvang is mijn eigen echo

Nu is het twee weken en daardoor

Ik begin de stemmen te missen van mensen met wie ik ruzie had

Ik sta op de afgrond, laat iemand alsjeblieft een geluid maken

Terwijl ik in een plas van tranen verdrink, beuk ik op de grond, ik breek af

Psychologische misleiding veroorzaakt door ontevredenheid

De gevolgen van het missen van die universele menselijke connectie

Verminderde familieherinneringen

Ik breng hun herinneringen weer tot leven door na te bootsen, stemverbuigingen onder de knie te krijgen

Naarmate de dagen verstrijken, stapelen mijn mentale belemmeringen zich op

Omdat ik de laatste was, werd ik me bewust van de irrelevantie van contant geld

En massatechnologie, internet, telefoon, tv-afhankelijkheid

Het enige dat er nu toe deed, was dat ik wist dat ik nooit nakomelingen zal krijgen

'Omdat ik het leven als een enkelvoudige entiteit zonder vrouwen aan me voorstelde'

Met mijn eigen reproductie-onmogelijkheid

Ik zou mezelf misschien wel vrijwillig uitlaten, want dat zou meer voldoening geven

Dan sterven aan deze eenzaamheid die me doodt

Hallucinaties, woede, geen dieren zijn vreemden

Na een maand van hetzelfde niets, kwam ik bij een kamer

Het dragen van een levenssimulatiehelm, het was slechts een experiment

Om te zien of een man alleen kan leven en ik heb gefaald