Escape to the Unknown - K Rino

I realised that I was in a small compartment, minimal in size

I wanted to go back to sleep but then I noticed I was trapped in deep and my

limbs, even though they were intact were weak

The place had no electricity

Plus I couldn’t see due to its natural limited visibility

I’m suffering man cause I ain’t trusting this place

I can hear folks on the outside discussing my fate

And my initial thought was, «Where's the phone?»

But as

I glanced over to my left I found out that I wasn’t in there alone

Another guy was laid out on the other side, now I’m nervous

Thinking, «What happened?

Maybe this brother died»

If this is true then there’s a chance I might be next to lose it

So I nudged him with my hand just to check for movement

And then he popped up, which startled and appalled me

He started yelling and panicking, asking me, «Where are we?»

I said, «I have no idea, I was stuck when I woke

But whoever’s responsible for this abducted us both»

He looked suspicious, I told him I had no reason to lie

I asked his name, he said, «I don’t know», I said «Neither do I»

Now we had to escape, somehow we were cast in this place

Now I’m drawing a mental blank, it’s like my past was erased

I told him, «Calm down, relax, I know your mind is in doubt

But if we put our heads together we can find a way out»

We started searching, but still we saw no traces at all, we looked to find

something we could use to break through the wall

We saw nothing, now we’re kicking and punching to no avail

This is either a potent spell or we’ve been forced to go to Hell

If there’s a way in, there’s a way out and I’ll prove it’s a fact

He was losing his composure and I knew he would crack

A day passed and I heard those same voices again

A combination of panicked women and boisterous men

They mentioned me and the other guy and those among us cried

They said, «In order for one to survive then one must die»

Right then I knew we had to make it out, no matter the cost

Knowing the life of one of us was to be shattered and lost

As I started devising a plan, I quickly realised that this man

Was sliding up beside me, rising his hand

He was attacking me at any open spot he’d see

He said, «If one of us gotta die it will not be me»

I said, «If we get right to the source no life will be lost»

I was trying to talk him out of it while fighting him off

He wasn’t hearing it, he fought me while I’m lending him help

I soon stopped talking and started defending myself

An alliance had gone bad after I thought it was good, I grabbed him round the

neck and started squeezing hard as I could

The future life span would be granted to the tougher man

As we scuffled and waged war to gain the upper hand

Over and over again the commotion would go and then

I heard a person on the outside, «Tell him I’m going in»

After that, we wasn’t fighting and choking no more

We were anxiously waiting for them to open the door

Hoping to score freedom for both, like I told him before

Maybe these people are the ones who’ve been provoking this war

So I suggested making some plans to break and advance

Since we know they’ve got a plot, I’m down for taking a chance

He said, «Cool, we’ll just team up together instead»

But when the wall opened he struck me in the back of the head

I fell backwards and bled, questioning what happened and scared

Wondering if the final sentence of my chapter was read

Somehow inside the room an overflow of pathogens spread

Then they snatched me from the entrance of the trap when he fled

I heard him laugh then I blacked out and woke up strapped to a bed

Noticed the guy who fought so hard not to be captured was dead

But there was something different about him, his height and his face

Neither one of us were the same size that we were in the place

I was fearing for my life but there was no one to call

When I saw the peoples whose voices I heard through it all

They were talking about the other guy and sad that he’d died

And how his body wasn’t strong enough to live, though they tried

I didn’t understand what went wrong, I feared as I waited

They must have done something to kill him because I saw that he made it

After he hit me I thought I would be the one to be doomed

I realised we wasn’t in a room, it was really a womb

And so again the saga comes down to a cynical end

The guy that died was my brother, my identical twin

And we were both little babies, this I couldn’t comprehend

Cause on the inside, somehow we saw each other as men

And as I laid there, I looked up and I saw people staring

It was a nurse some family members and one of my parents

And the struggle that we was having was to come to the Earth

But unfortunately he was sick and died in his birth

And sadly his demise helped me become what I was to be

They knew that only one would make it and somehow it was me

And even though he tried to take me out I thanked him indeed

Because I learned that unification is stronger than greed

Would he have made it if we stayed together?

No one can say

But what took place on that day, no one knows it but K

Ik realiseerde me dat ik in een klein compartiment zat, minimaal van formaat

Ik wilde weer gaan slapen, maar toen merkte ik dat ik vast zat in het diepe en mijn

ledematen, hoewel ze intact waren, waren zwak

De plaats had geen elektriciteit

Bovendien kon ik niet zien vanwege de natuurlijke beperkte zichtbaarheid

Ik lijd man want ik vertrouw deze plek niet

Ik hoor mensen van buiten over mijn lot praten

En mijn eerste gedachte was: "Waar is de telefoon?"

Maar als

Ik keek naar mijn linkerhand en ontdekte dat ik daar niet alleen was

Een andere man lag aan de andere kant, nu ben ik nerveus

Denkend: «Wat is er gebeurd?

Misschien stierf deze broer»

Als dit waar is, is er een kans dat ik het volgende verlies

Dus stootte ik hem met mijn hand aan om te kijken of hij beweging had

En toen dook hij op, wat me schrok en ontstelde

Hij begon te schreeuwen en in paniek te raken en vroeg me: "Waar zijn we?"

Ik zei: "Ik heb geen idee, ik zat vast toen ik wakker werd"

Maar wie hiervoor verantwoordelijk is, heeft ons allebei ontvoerd»

Hij zag er verdacht uit, ik zei hem dat ik geen reden had om te liegen

Ik vroeg zijn naam, hij zei: "Ik weet het niet", ik zei: "Ik ook niet"

Nu moesten we ontsnappen, op de een of andere manier waren we op deze plek geworpen

Nu teken ik een mentale blanco, het is alsof mijn verleden is gewist

Ik zei tegen hem: "Rustig maar, ontspan, ik weet dat je geest in twijfel is"

Maar als we onze koppen bij elkaar steken, kunnen we een uitweg vinden»

We begonnen te zoeken, maar nog steeds zagen we helemaal geen sporen, we zochten

iets dat we zouden kunnen gebruiken om door de muur te breken

We hebben niets gezien, nu trappen en slaan we tevergeefs

Dit is een krachtige spreuk of we zijn gedwongen naar de hel te gaan

Als er een uitweg is, is er een uitweg en ik zal bewijzen dat het een feit is

Hij verloor zijn kalmte en ik wist dat hij zou barsten

Er ging een dag voorbij en ik hoorde weer dezelfde stemmen

Een combinatie van paniekerige vrouwen en onstuimige mannen

Ze noemden mij en de andere man en degenen onder ons huilden

Ze zeiden: «Om te overleven, moet je sterven»

Op dat moment wist ik dat we het moesten redden, koste wat het kost

Weten dat het leven van een van ons zou worden verbrijzeld en verloren gaan

Toen ik een plan begon te bedenken, realiseerde ik me al snel dat deze man

Glipte naast me omhoog en stak zijn hand op

Hij viel me aan op elke open plek die hij zou zien

Hij zei: «Als een van ons moet sterven, zal ik het niet zijn»

Ik zei: «Als we direct bij de bron komen, gaat er geen leven verloren»

Ik probeerde hem uit zijn hoofd te praten terwijl ik hem afvecht

Hij hoorde het niet, hij vocht tegen me terwijl ik hem hulp leen

Ik stopte al snel met praten en begon mezelf te verdedigen

Een alliantie was slecht geworden nadat ik dacht dat het goed was, ik greep hem rond de

nek en begon hard te knijpen als ik kon

De toekomstige levensduur zou worden toegekend aan de hardere man

Terwijl we ruzie maakten en oorlog voerden om de overhand te krijgen

Steeds weer ging de commotie weg en dan

Ik hoorde een persoon aan de buitenkant, "Zeg hem dat ik naar binnen ga"

Daarna vochten en stikten we niet meer

We zaten met spanning te wachten tot ze de deur openden

In de hoop voor beide vrijheid te scoren, zoals ik hem eerder heb verteld

Misschien zijn deze mensen degenen die deze oorlog hebben uitgelokt

Dus ik stelde voor om wat plannen te maken om te breken en verder te gaan

Omdat we weten dat ze een complot hebben, wil ik geen kans wagen

Hij zei: "Cool, in plaats daarvan vormen we een team"

Maar toen de muur openging, sloeg hij me achter in mijn hoofd

Ik viel achterover en bloedde, vroeg me af wat er was gebeurd en was bang

Vraag me af of de laatste zin van mijn hoofdstuk is voorgelezen?

Op de een of andere manier verspreidde zich in de kamer een overvloed aan ziekteverwekkers

Toen grepen ze me uit de ingang van de val toen hij vluchtte

Ik hoorde hem lachen, toen kreeg ik een black-out en werd wakker vastgebonden aan een bed

Ik zag dat de man die zo hard heeft gevochten om niet gepakt te worden, dood was

Maar er was iets anders aan hem, zijn lengte en zijn gezicht

We waren geen van beiden even groot als waar we waren

Ik vreesde voor mijn leven, maar er was niemand om te bellen

Toen ik de mensen zag wiens stemmen ik door alles heen hoorde

Ze hadden het over de andere man en waren verdrietig dat hij was overleden

En hoe zijn lichaam niet sterk genoeg was om te leven, hoewel ze het probeerden

Ik begreep niet wat er mis ging, ik vreesde terwijl ik wachtte

Ze moeten iets hebben gedaan om hem te vermoorden, want ik zag dat hij het had gehaald

Nadat hij me sloeg, dacht ik dat ik degene zou zijn die verdoemd zou zijn

Ik realiseerde me dat we niet in een kamer waren, het was echt een baarmoeder

En dus komt de sage weer neer op een cynisch einde

De man die stierf was mijn broer, mijn identieke tweeling

En we waren allebei kleine baby's, dit kon ik niet bevatten

Want van binnen zagen we elkaar op de een of andere manier als mannen

En terwijl ik daar lag, keek ik op en zag ik mensen staren

Het was een verpleegster, enkele familieleden en een van mijn ouders

En de strijd die we hadden was om naar de aarde te komen

Maar helaas was hij ziek en stierf hij bij zijn geboorte

En helaas heeft zijn overlijden me geholpen te worden wat ik zou zijn

Ze wisten dat er maar één het zou redden en op de een of andere manier was ik het

En hoewel hij probeerde me eruit te halen, bedankte ik hem inderdaad

Omdat ik heb geleerd dat eenwording sterker is dan hebzucht

Zou hij het gehaald hebben als we bij elkaar waren gebleven?

Niemand kan zeggen

Maar wat er die dag gebeurde, weet niemand behalve K