Morocco - Judy Collins, Ollabelle

I dreamed that I saw you once down in Morocco

Your clothes were so old they were new

You spoke to the Bedouins in their own language

Of silver and crimson and blue

They said that your singing had altered their vision

And yet nothing really had changed

The dust from the desert rose up from your eyelids

You said you had conquered the chains

The white wind around us, as we stood there talking

Was blowing the stars from the sky

I said make all the beauty you did long ago

And the dervishes whirled while you cried

You said ‘Hold me against you, the weather is calling

My mind is the color of stone'

And I wrapped the green silk around your thin body

And knew you would never come home

The wind and the sun and the sky in your eyes

Was driving you mad I could see

And in any language I knew they were saying

The future was cutting us free

We walked in the desert, your hands were like velvet

You told me the reason you’d stayed

All of the women whose hearts had been broken

Stood naked and cool in the shade

The men in the village were called to their worship

Their colors had started to fade

The shelter of heaven had lifted forever

Their eyes turned the color of jade

The wind and the sun and the sky in your eyes

Was driving you mad I could see

And in any language I knew they were saying

The future was cutting us free

I left to fly back to the place I was sleeping

Where all of my dreams had been lost

I wrote your name down on the back of a postcard

And finally I counted the cost

The demons and devils, the saints and the angels

Had gathered to show me the view

And all of the tears that had come when I met you

Were shining and bright as the dew

The wind and the sun and the sky in your eyes

Was driving you mad I could see

And in any language I knew they were saying

The future was cutting us free.

Free, free, free, free.

Ik droomde dat ik je ooit in Marokko heb gezien

Je kleren waren zo oud dat ze nieuw waren

Je sprak met de bedoeïenen in hun eigen taal

Van zilver en karmozijnrood en blauw

Ze zeiden dat jouw zang hun visie had veranderd

En toch was er eigenlijk niets veranderd

Het stof uit de woestijn steeg op van je oogleden

Je zei dat je de ketenen had overwonnen

De witte wind om ons heen, terwijl we daar stonden te praten

Blies de sterren uit de lucht

Ik zei: maak al het moois dat je lang geleden deed

En de derwisjen draaiden rond terwijl jij huilde

Je zei 'Houd me tegen je, het weer roept'

Mijn geest is de kleur van steen'

En ik wikkelde de groene zijde om je dunne lichaam

En wist dat je nooit meer thuis zou komen

De wind en de zon en de lucht in je ogen

Maakte je gek kon ik zien

En in elke taal waarvan ik wist dat ze zeiden:

De toekomst sneed ons los

We liepen door de woestijn, je handen waren als fluweel

Je vertelde me de reden waarom je was gebleven

Alle vrouwen wiens hart was gebroken

Stond naakt en koel in de schaduw

De mannen in het dorp werden geroepen tot hun aanbidding

Hun kleuren begonnen te vervagen

De beschutting van de hemel was voor altijd opgeheven

Hun ogen kregen de kleur van jade

De wind en de zon en de lucht in je ogen

Maakte je gek kon ik zien

En in elke taal waarvan ik wist dat ze zeiden:

De toekomst sneed ons los

Ik ben vertrokken om terug te vliegen naar de plaats waar ik sliep

Waar al mijn dromen waren verloren

Ik heb je naam op de achterkant van een ansichtkaart geschreven

En tot slot heb ik de kosten geteld

De demonen en duivels, de heiligen en de engelen

Was bijeengekomen om me het uitzicht te laten zien

En alle tranen die waren gekomen toen ik je ontmoette

Waren glanzend en helder als de dauw

De wind en de zon en de lucht in je ogen

Maakte je gek kon ik zien

En in elke taal waarvan ik wist dat ze zeiden:

De toekomst sneed ons los.

Gratis, gratis, gratis, gratis.