In the Twilight - Judy Collins

She’s a lady,

and she barely knows her name now

In the twilight as she sleeps

And her memories chase her down the days of childhood

There was music, always music

And her brothers — there was Robert,

the captain of a freighter that sailed to China

There was Shannon, who ran off one icy morning

And then Herbert and then Frank, all so handsome

And her sisters, who were beautiful

and yearned to be together.

She’s a lady,

and she’s sleeping like a princess

who will wake up and drink amber

from a slipper made of diamonds

She was married to a blind man who was my father,

such a charmer, and another whose name was Robert

Who holds her fragile hand while I am weeping

Chardonnay in a crystal glass,

amethysts on her fingers

Roses and forget-me-nots

in the garden where she lingered

All around her the snowy peaks

drew her eyes with wonder

All of her betrayals drowned

in the roaring canyon’s thunder

She’s a lady,

and she always dressed in silk and had her hair done

and her clothes were pretty colors

and the scent of Chanel in her satin cloak

when she went dancing with my father

when they were very young

She’s a lady,

and saw nearly twenty presidents and she voted for Obama

In the old days,

sipping Presbyterians, she’d argue with her children

who had opinions about everything that mattered

And she’d tell of the time she saw Rachmaninoff.

Chardonnay in a crystal glass, amethysts in her

necklace Roses and forget-me-nots

and three sons so fine and reckless

Daughters too, who were free like her

One who sang and one who painted

She loved them all ever more and more

And thought all of us should be sainted

She’s a lady,

and she barely knows my name now

In the twilight, and she sleeps most of the day

and when she wakes up she says that she’s going home

And asks me how I knew where to find her

In this home that’s not her home

She sees her garden,

Growing wild since she had to leave the sweetness

of those afternoons on her patio

Where Robert kept the flowers blooming.

She’s a lady,

and she’s going home she tells me

in the twilight as her eyes close

I ask her where,

and she says that it’s a secret

Then she’s gone just like the flowers in her garden.

Chardonnay in a crystal glass, amethysts on her fingers

Roses and forget-me-nots in the garden

where she lingered

All around her the snowy peaks

drew her eyes with wonder

All of her betrayals drowned

in the roaring canyon’s thunder

Marjorie, my mother, sweet Marjorie of the garden

That blooms now in my heart

Zij is een dame,

en ze weet nu amper haar naam

In de schemering terwijl ze slaapt

En haar herinneringen achtervolgen haar door de dagen van de kindertijd

Er was muziek, altijd muziek

En haar broers - daar was Robert,

de kapitein van een vrachtschip dat naar China voer

Er was Shannon, die op een ijzige ochtend wegrende

En dan Herbert en dan Frank, allemaal zo knap

En haar zussen, die waren mooi

en verlangden ernaar om samen te zijn.

Zij is een dame,

en ze slaapt als een prinses

wie zal wakker worden en barnsteen drinken?

van een slipper gemaakt van diamanten

Ze was getrouwd met een blinde man die mijn vader was,

zo'n charmeur, en een andere wiens naam Robert was

Wie houdt haar kwetsbare hand vast terwijl ik huil?

Chardonnay in een kristalglas,

amethist op haar vingers

Rozen en vergeet-mij-nietjes

in de tuin waar ze bleef hangen

Overal om haar heen de besneeuwde toppen

trok haar ogen met verwondering

Al haar verraad is verdronken

in de brullende donder van de canyon

Zij is een dame,

en ze kleedde zich altijd in zijde en liet haar haar doen

en haar kleren waren mooie kleuren

en de geur van Chanel in haar satijnen mantel

toen ze met mijn vader ging dansen

toen ze nog heel jong waren

Zij is een dame,

en zag bijna twintig presidenten en ze stemde op Obama

Vroeger,

nippend aan Presbyterianen, zou ze ruzie maken met haar kinderen

die een mening had over alles wat er toe deed?

En ze zou vertellen over de keer dat ze Rachmaninov zag.

Chardonnay in een kristalglas, amethisten in haar

ketting Rozen en vergeet-mij-nietjes

en drie zonen zo fijn en roekeloos

Ook dochters, die vrij waren zoals zij

Iemand die zong en iemand die schilderde

Ze hield steeds meer van ze allemaal

En dacht dat we allemaal geheiligd zouden moeten zijn

Zij is een dame,

en ze kent nu amper mijn naam

In de schemering en ze slaapt het grootste deel van de dag

en als ze wakker wordt zegt ze dat ze naar huis gaat

En vraagt ​​me hoe ik wist waar ik haar kon vinden

In dit huis dat niet haar huis is

Ze ziet haar tuin,

Wild geworden sinds ze de zoetheid moest verlaten

van die middagen op haar terras

Waar Robert de bloemen liet bloeien.

Zij is een dame,

en ze gaat naar huis vertelt ze me

in de schemering terwijl haar ogen zich sluiten

Ik vraag haar waar,

en ze zegt dat het een geheim is

Dan is ze weg, net als de bloemen in haar tuin.

Chardonnay in een kristalglas, amethisten op haar vingers

Rozen en vergeet-mij-nietjes in de tuin

waar ze bleef hangen

Overal om haar heen de besneeuwde toppen

trok haar ogen met verwondering

Al haar verraad is verdronken

in de brullende donder van de canyon

Marjorie, mijn moeder, lieve Marjorie van de tuin

Dat bloeit nu in mijn hart