All Things Are Quite Silent - Judy Collins

All things are quite silent, each mortal at rest

When me and my true love got snug in one nest

When a bold set of ruffians broke into our cave

And they forced my dear jewel to plough the salt wave

I begged hard for my darling as I would for my life

They’d not listen to me although a fond wife

Saying: «The king must have sailors, to the seas he must go,»

And they’ve left me lamenting in sorrow and woe

Through green fields and meadows we ofttimes have walked

And the fond recollections together have talked

Where the lark and the blackbird so sweetly did sing

And the lovely thrushes' voices made the valleys to ring

Now although I’m forsaken I won’t be be cast down

Who knows but my true love some day may return?

And will make me amends For all trouble and strife

And me and my true love might live happy for life

Alle dingen zijn vrij stil, elke sterveling in rust

Toen ik en mijn ware liefde behaaglijk in één nest zaten

Toen een gedurfde groep schurken onze grot binnenbrak

En ze dwongen mijn lieve juweel om de zoutgolf te ploegen

Ik smeekte hard voor mijn lieveling zoals ik zou voor mijn leven

Ze zouden niet naar me luisteren, hoewel ze een liefhebbende vrouw zijn

Zeggen: "De koning moet matrozen hebben, naar de zeeën moet hij gaan",

En ze hebben me laten jammeren van verdriet en wee

Door groene velden en weiden hebben we vaak gewandeld

En de dierbare herinneringen samen hebben gesproken

Waar de leeuwerik en de merel zo lief zongen

En de stemmen van de mooie lijsters deden de valleien rinkelen

Nu, hoewel ik verlaten ben, zal ik niet neergeworpen worden

Wie weet komt mijn ware liefde ooit terug?

En zal het me goedmaken Voor alle problemen en strijd

En ik en mijn ware liefde zullen misschien voor het leven gelukkig zijn