Volver - José Mercé, Andrés Calamaro

Yo adivino el parpadeo

De las luces que a lo lejos

Van marcando mi retorno

Son las mismas que alumbraron

Con sus palidos reflejos

Hondas horas de dolor

Yo aunque no quise el regreso

Siempre se vuelve al primer amor

La vieja calle donde el eco dijo

Tuya es su vida tuyo es su querer

Bajo el burlon mirar de las estrellas

Que con indiferencia hoy me ven volver

Volver con la frente marchita

Las nieves del tiempo platearon mi sien

Sentir que es un soplo la vida

Que veinte anos no es nada

Que febril la mirada errante en las sombras

Te busca y te nombra

Vivir con el alma aferrada

A un dulce recuerdo

Que lloro otra vez

Tengo miedo del encuentro

Con el pasado que vuelve

A enfrentarse con mi vida

Tengo miedo de las noches

Que pobladas de recuerdos

Encadenan mi sonar

Pero el viajero que huye

Tarde o temprano detiene su andar

Y aunque el olvido que todo destruye

Haya matado mi vieja ilusion

Guardo escondida una esperanza humilde

Que es toda la fortuna de mi corazon

Volver con la frente marchita

Las nieves del tiempo platearon mi sien

Sentir que es un soplo la vida

Que veinte anos no es nada

Que febril la mirada errante en las sombras

Te busca y te nombra

Vivir con el alma aferrada

A un dulce recuerdo

Que lloro otra vez

Ik denk dat het knipperen

Van de lichten zo ver weg

Ze markeren mijn terugkeer

Het zijn dezelfde die oplichtten

Met zijn bleke reflecties

diepe uren van pijn

Hoewel ik de terugkeer niet wilde

Hij wendt zich altijd tot de eerste liefde

De oude straat waar de echo zei

Van jou is zijn leven, van jou is zijn liefde

Onder de spottende blik van de sterren

Dat ze me vandaag met onverschilligheid zien terugkeren

Kom terug met een verschrompeld voorhoofd

De sneeuw van de tijd verzilverde mijn tempel

Voelen dat het leven een klap is

Dat twintig jaar niets is

Hoe koortsig de dwalende blik in de schaduwen

Hij zoekt je en noemt je

Leef met de ziel die zich vastklampt

naar een zoete herinnering

ik huil weer

Ik ben bang om te ontmoeten

Met het verleden dat terugkeert

mijn leven onder ogen zien

Ik ben bang voor de nachten

die bevolkt is met herinneringen

Ze ketenen mijn sonar

Maar de reiziger die vlucht

Vroeg of laat stopt hij met lopen

En hoewel de vergetelheid die alles vernietigt

Ik heb mijn oude illusie vermoord

Ik houd een nederige hoop verborgen

Dat is het geluk van mijn hart

Kom terug met een verschrompeld voorhoofd

De sneeuw van de tijd verzilverde mijn tempel

Voelen dat het leven een klap is

Dat twintig jaar niets is

Hoe koortsig de dwalende blik in de schaduwen

Hij zoekt je en noemt je

Leef met de ziel die zich vastklampt

naar een zoete herinnering

ik huil weer