Ella… la Que Se Fue (Ranchera) - José Alfredo Jiménez

Me canse de rogarle, me canse de decirle

Que yo sin ella de pena muero

Ya no quiso escucharme, si sus labios se abrieron

Fue pa' decirme: «ya no te quiero»

Yo sentí que mi vida se perdía en un abismo

Profundo y negro como mi suerte

Quise hallar el olvido al estilo Jalisco

Pero aquellos mariachis y aquel tequila me hicieron llorar

Me canse de rogarle.

Con el llanto en mis ojos

Alcé mi copa y brinde por ella

No podía despreciarme

Era el ultimo brindis de un bohemio con una reina

Los mariachis callaron

De mi mano sin fuerza cayo mi copa

Sin darme cuenta

Ella quiso quedarse cuando vio mi tristeza

Pero ya estaba escrito que aquella noche perdiera su amor

Ik ben het beu om hem te smeken, ik ben het beu om het hem te vertellen

Dat ik zonder haar sterf van verdriet

Hij wilde niet langer naar me luisteren, als zijn lippen opengingen

Het was om me te vertellen: "Ik hou niet meer van je"

Ik voelde dat mijn leven verloren was in een afgrond

Diep en zwart als mijn geluk

Ik wilde de Jalisco-stijl in de vergetelheid vinden

Maar die mariachis en die tequila maakten me aan het huilen

Ik ben het beu om je te smeken.

Met tranen in mijn ogen

Ik hief mijn glas en roosterde haar

kon me niet verachten

Het was de laatste toast van een bohemien met een koningin

De mariachis vielen stil

Uit mijn hand viel zonder kracht mijn glas

zonder het te merken

Ze wilde blijven toen ze mijn verdriet zag

Maar er stond al geschreven dat hij die nacht zijn liefde zou verliezen