Ode to Mortality - Jonwayne

«I will soon start to read poetry

Uh… might as well start about now»

If my lungs can withstand these filth icicles

The angels dust across the land of false prophets

Maybe I clutch my poetry tighter

Just to feel like these walls are still listening to drama

Don’t bother the carpenter, there soon he plays harbinger

He couldn’t shake the moccasin a moniker

They only know him from watching upon their monitor

Maybe they’ll cop a feel of a feeling from brain opera

Life is an homage to death

These cousins never kissed, nor laid in the bed to rest

I sketch breath with sharp and broken pencils

The message is permanent, it’s been etched into the mental

«What do you think about the stars in the sky?»

I’ll be seeing them soon

«…in the, in the sky?»

«It's okay, I guess»

My skin is drenched in shadows

But it’s high noon and I’m on the back of a camel

Thirst is just an essence the devil is whispering

As I slip into a room with a fountain, running rivers of gin

See what you can have if you just loosen your grip

The noose is just a rope and the pupil is just a drip

Seeking light in the the darkness

The dog in me is barking

I procure drops of dark matter

It’s pure oceanic space inside my eyelids

The planets are in my iris

Bronze light beams gold, king Midas

They duck diving, eat riches like pretty wives

You never felt alive if you’ve never died

My bones never ache and my soul never cries

I fall weightless in the wake of greatness

Life is an homage to death

These cousins never kissed, nor laid in the bed to rest

I sketch breath with sharp and broken pencils

The message is permanent, it’s been etched into the mental

«What do you think about the stars in the sky?»

I’ll be seeing you soon

«…in the, in the sky?»

«It's okay, I guess»

"Ik ga binnenkort poëzie lezen"

Uh... kan net zo goed nu beginnen»

Als mijn longen deze vuile ijspegels kunnen weerstaan

De engelen strooien over het land van valse profeten

Misschien klem ik mijn poëzie steviger vast

Om het gevoel te hebben dat deze muren nog steeds naar drama luisteren

Val de timmerman niet lastig, daar speelt hij straks voorbode

Hij kon de mocassin geen naam geven

Ze kennen hem alleen van het kijken op hun monitor

Misschien krijgen ze een gevoel van een gevoel van hersenopera

Het leven is een eerbetoon aan de dood

Deze neven hebben nooit gekust, noch in bed gelegen om te rusten

Ik schets de adem met scherpe en gebroken potloden

De boodschap is permanent, het is in het mentale gegrift

«Wat vind je van de sterren aan de hemel?»

Ik zie ze binnenkort

«…in de, in de lucht?»

"Het is oké, denk ik"

Mijn huid is doordrenkt met schaduwen

Maar het is middag en ik zit op de rug van een kameel

Dorst is slechts een essentie die de duivel fluistert

Terwijl ik een kamer binnenglijd met een fontein, stromende rivieren van gin

Kijk wat u kunt krijgen als u uw greep losmaakt

De strop is slechts een touw en de leerling is slechts een infuus

Op zoek naar licht in de duisternis

De hond in mij blaft

Ik koop druppels donkere materie

Het is pure oceanische ruimte in mijn oogleden

De planeten staan ​​in mijn iris

Bronzen lichtstralen goud, koning Midas

Ze duiken onderduiken, eten rijkdommen als mooie vrouwen

Je hebt je nooit levend gevoeld als je nog nooit bent gestorven

Mijn botten doen nooit pijn en mijn ziel huilt nooit

Ik val gewichtloos in het kielzog van grootsheid

Het leven is een eerbetoon aan de dood

Deze neven hebben nooit gekust, noch in bed gelegen om te rusten

Ik schets de adem met scherpe en gebroken potloden

De boodschap is permanent, het is in het mentale gegrift

«Wat vind je van de sterren aan de hemel?»

Ik zie je snel

«…in de, in de lucht?»

"Het is oké, denk ik"