Rose Potion - Johanna Warren

The dead walk behind me

Though I do not recognize their faces

I know they are here to remind me

Of the space between the spaces

I’m drinking down a potion

I decocted from the roses in my garden

When my spirits told me

They could feel my heart was hardening

What you call God

I call the mysteries of the Universe

What difference does it really make after all?

If we had another chance to do it right

I’d give it all I had

Just like I did before when you left me with nothing at all

The darkness this has brought upon me

Hungers for the pain, like when I was young

And losing teeth

Which I loved to wiggle so deliciously with my tongue

Now I see you’re not a perfect prism

Just the perfect foil for my masochism

Tell me, do I look different to you

In light of our little cataclysm?

What you call God

I call the mysteries of the Universe

What difference does it really make after all?

If we had another chance to do it right

I’d give it all I had

Just like I did before when you left me with nothing at all

I’m tired and I feel ashamed

Of how I’ve let my narcissism reign untamed

And yet I know that to blame myself

Is part of the same old game

The only way to get free is to die

Without dying

And I’m ready to give it a try

At least I think so — but to change is terrifying

What you call God

I call the mysteries of the Universe

What difference does it really make after all?

If we had another chance to do it right

I’d give it all I had

Just like I did before when you left me with nothing at all

They kissed my petals with their vapor lips

And savored my salty fingertips

And cradled me in thorny

Branches til the morning came

De doden lopen achter me

Hoewel ik hun gezichten niet herken

Ik weet dat ze hier zijn om me eraan te herinneren

Van de ruimte tussen de spaties

Ik ben een drankje aan het drinken

Ik heb afgehakt van de rozen in mijn tuin

Toen mijn geest me vertelde

Ze konden voelen dat mijn hart verhardde

Wat jij God noemt?

Ik noem de mysteries van het heelal

Wat maakt het nou echt uit?

Als we nog een kans hadden om het goed te doen

Ik zou alles geven wat ik had

Net zoals ik eerder deed toen je me met helemaal niets achterliet

De duisternis die dit over mij heeft gebracht

Honger naar de pijn, zoals toen ik jong was

En tanden verliezen

Waar ik zo heerlijk mee wiebelde met mijn tong

Nu zie ik dat je geen perfect prisma bent

Gewoon de perfecte folie voor mijn masochisme

Vertel me, zie ik er anders uit dan jij?

In het licht van onze kleine ramp?

Wat jij God noemt?

Ik noem de mysteries van het heelal

Wat maakt het nou echt uit?

Als we nog een kans hadden om het goed te doen

Ik zou alles geven wat ik had

Net zoals ik eerder deed toen je me met helemaal niets achterliet

Ik ben moe en schaam me

Van hoe ik mijn narcisme ongetemd heb laten heersen

En toch weet ik dat ik mezelf de schuld geef

Maakt deel uit van hetzelfde oude spel

De enige manier om vrij te komen is door te sterven

Zonder dood te gaan

En ik ben klaar om het te proberen

Tenminste, dat denk ik, maar veranderen is angstaanjagend

Wat jij God noemt?

Ik noem de mysteries van het heelal

Wat maakt het nou echt uit?

Als we nog een kans hadden om het goed te doen

Ik zou alles geven wat ik had

Net zoals ik eerder deed toen je me met helemaal niets achterliet

Ze kusten mijn bloembladen met hun damplippen

En genoot van mijn zoute vingertoppen

En wiegde me in doornige

Takken tot de ochtend kwam