Where Are You Now, My Son? - Joan Baez

It’s walking to the battleground that always makes me cry

I’ve met so few folks in my time who weren’t afraid to die

But dawn bleeds with the people here and morning skies are red

As young girls load up bicycles with flowers for the dead

An aging woman picks along the craters and the rubble

A piece of cloth, a bit of shoe, a whole lifetime of trouble

A sobbing chant comes from her throat and splits the morning air

The single son she had last night is buried under her

They say that the war is done

Where are you now, my son?

An old man with unsteady gait and beard of ancient white

Bent to the ground with arms outstretched faltering in his plight

I took his hand to steady him, he stood and did not turn

But smiled and wept and bowed and mumbled softly, «Danke shoen»

The children on the roadsides of the villages and towns

Would stand around us laughing as we stood like giant clowns

The mourning bands told whom they’d lost by last night’s phantom messenger

And they spoke their only words in English, «Johnson, Nixon, Kissinger»

Now that the war’s being won

Where are you now, my son?

The siren gives a running break to those who live in town

Take the children and the blankets to the concrete underground

Sometimes we’d sing and joke and paint bright pictures on the wall

And wonder if we would die well and if we’d loved at all

The helmetless defiant ones sit on the curb and stare

At tracers flashing through the sky and planes bursting in air

But way out in the villages no warning comes before a blast

That means a sleeping child will never make it to the door

The days of our youth were fun

Where are you now, my son?

From the distant cabins in the sky where no man hears the sound

Of death on earth from his own bombs, six pilots were shot down

Next day six hulking bandaged men were dazzled by a room

Of newsmen.

Sally keep the faith, let’s hope this war ends soon

In a damaged prison camp where they no longer had command

They shook their heads, what irony, we thought peace was at hand

The preacher read a Christmas prayer and the men kneeled on the ground

Then sheepishly asked me to sing «They Drove Old Dixie Down»

Yours was the righteous gun

Where are you now, my son?

We gathered in the lobby celebrating Chrismas Eve

The French, the Poles, the Indians, Cubans and Vietnamese

The tiny tree our host had fixed sweetened familiar psalms

But the most sacred of Christmas prayers was shattered by the bombs

So back into the shelter where two lovely women rose

And with a brilliance and a fierceness and a gentleness which froze

The rest of us to silence as their voices soared with joy

Outshining every bomb that fell that night upon Hanoi

With bravery we have sun

But where are you now, my son?

Oh people of the shelters what a gift you’ve given me

To smile at me and quietly let me share your agony

And I can only bow in utter humbleness and ask

Forgiveness and forgiveness for the things we’ve brought to pass

The black pyjama’d culture that we tried to kill with pellet holes

And rows of tiny coffins we’ve paid for with our souls

Have built a spirit seldom seen in women and in men

And the white flower of Bac Mai will surely blossom once again

I’ve heard that the war is done

Then where are you now, my son?

Het is lopen naar het slagveld waar ik altijd van moet huilen

Ik heb in mijn tijd zo weinig mensen ontmoet die niet bang waren om te sterven

Maar de dageraad bloedt met de mensen hier en de ochtendhemel is rood

Terwijl jonge meisjes fietsen volladen met bloemen voor de doden

Een ouder wordende vrouw plukt langs de kraters en het puin

Een stuk stof, een beetje schoen, een heel leven vol problemen

Een snikkend gezang komt uit haar keel en splijt de ochtendlucht

De alleenstaande zoon die ze gisteravond had, is onder haar begraven

Ze zeggen dat de oorlog voorbij is

Waar ben je nu, mijn zoon?

Een oude man met een onvaste gang en een baard van oud wit

Gebogen naar de grond met uitgestrekte armen haperend in zijn benarde situatie

Ik pakte zijn hand om hem te helpen, hij stond op en draaide zich niet om

Maar glimlachte en huilde en boog en mompelde zachtjes, «Danke shoen»

De kinderen langs de weg van de dorpen en steden

Zou om ons heen staan ​​lachen terwijl we stonden als gigantische clowns

De rouwbands vertelden wie ze hadden verloren door de spookboodschapper van gisteravond

En ze spraken hun enige woorden in het Engels, «Johnson, Nixon, Kissinger»

Nu de oorlog wordt gewonnen

Waar ben je nu, mijn zoon?

De sirene geeft een looppauze aan degenen die in de stad wonen

Breng de kinderen en de dekens naar de betonnen ondergrond

Soms zongen we en maakten we grapjes en schilderden we heldere foto's op de muur

En vraag me af of we goed zouden sterven en of we überhaupt hadden liefgehad

De opstandige zonder helm zitten op de stoeprand en staren

Bij tracers die door de lucht flitsen en vliegtuigen die in de lucht barsten

Maar ver weg in de dorpen komt er geen waarschuwing voor een explosie

Dat betekent dat een slapend kind nooit de deur zal halen

De dagen van onze jeugd waren leuk

Waar ben je nu, mijn zoon?

Vanuit de verre hutten in de lucht waar niemand het geluid hoort

Van de dood op aarde door zijn eigen bommen werden zes piloten neergeschoten

De volgende dag werden zes kolossale verbonden mannen verblind door een kamer

Van nieuwsmensen.

Sally houd het geloof, laten we hopen dat deze oorlog snel eindigt

In een beschadigd gevangenkamp waar ze geen commando meer hadden

Ze schudden hun hoofd, wat een ironie, we dachten dat de vrede nabij was

De predikant las een kerstgebed voor en de mannen knielden op de grond

Toen vroeg hij me schaapachtig om "Ze reden de oude Dixie Down" te zingen

De jouwe was het rechtvaardige pistool

Waar ben je nu, mijn zoon?

We kwamen samen in de lobby om kerstavond te vieren

De Fransen, de Polen, de Indiërs, Cubanen en Vietnamezen

De kleine boom die onze gastheer had gemaakt, gezoete bekende psalmen

Maar het heiligste kerstgebed werd verbrijzeld door de bommen

Dus terug naar het asiel waar twee lieve vrouwen opstonden

En met een schittering en een felheid en een zachtheid die bevroor

De rest van ons om het zwijgen op te leggen terwijl hun stemmen stegen van vreugde

Overtreft elke bom die die nacht op Hanoi viel

Met moed hebben we zon

Maar waar ben je nu, mijn zoon?

Oh mensen van de opvang wat een cadeau heb je me gegeven

Om naar me te glimlachen en me stilletjes je pijn te laten delen

En ik kan alleen maar in uiterste nederigheid buigen en vragen

Vergeving en vergeving voor de dingen die we hebben laten gebeuren

De zwarte pyjamacultuur die we probeerden te doden met korrelgaten

En rijen kleine doodskisten waar we met onze ziel voor hebben betaald

Heb een geest opgebouwd die zelden wordt gezien bij vrouwen en bij mannen

En de witte bloem van Bac Mai zal zeker weer bloeien

Ik heb gehoord dat de oorlog voorbij is

Waar ben je dan nu, mijn zoon?