Three Horses - Joan Baez

In the early dawn a stallion white

Prances the hills in the morning light

His bridle is painted with thunder and gold

Orchids and dragons, pale knights of old

He is the horse of the ages past

And now the children run to see

The stallion on the hill

Bringing bags of apples

And of clover they have filled

And the white horse tells his stories

Of the days now past and gone

And the children stand a-wondering

Believing every song

How brightly glows the past

When the sun is high comes a mare so red

Trampling the graves of the living and dead

Her mantle is heavy with mirrors and glass

All is reflected when the red mare does pass

She is the horse of the here and now

And now there is confusion

Amongst the children on the hill

They cling to one another

And no longer can be still

While the red mare’s voice is trembling

With a rare and mighty call

The children start remembering

The bearers and the pall

And though their many-colored sweaters

Are reflected in the glass

And though the sun shines down upon them

They are frightened in the grass

How stark is the here and now

When night does fall comes a stallion black

So proud and tall he never looks back

He wears him no emeralds, silver and gold

Not even a covering to keep him from cold

He is the horse of the years to come

And I will get me down

Before this steed upon my knees

And sing to him the sorrows

Of a thousand centuries

And the children now will scatter

As their mothers call them home

For the sadness of the evening horse

No child has ever known

And I will hang about him

A bell that’s never rung

And thank him for the many words

Which from his throat have never sprung

And I’ll thank God and all the angels

That the stallion of the evening

The black horse of the future

Comes to earth but has no tongue

In de vroege ochtend een hengst wit

Stijgt de heuvels in het ochtendlicht

Zijn hoofdstel is beschilderd met donder en goud

Orchideeën en draken, bleke ridders van weleer

Hij is het paard van de voorbije eeuwen

En nu rennen de kinderen om te zien

De hengst op de heuvel

Zakken appels meenemen

En van klaver hebben ze gevuld

En het witte paard vertelt zijn verhalen

Van de dagen die nu voorbij en voorbij zijn

En de kinderen vragen zich af

Elk nummer geloven

Hoe helder gloeit het verleden

Als de zon hoog staat, komt een merrie zo rood

De graven van de levenden en doden vertrappen

Haar mantel is zwaar met spiegels en glas

Alles wordt weerspiegeld als de rode merrie wel passeert

Zij is het paard van het hier en nu

En nu is er verwarring

Tussen de kinderen op de heuvel

Ze klampen zich aan elkaar vast

En kan niet langer stil zijn

Terwijl de stem van de rode merrie trilt

Met een zeldzame en machtige roep

De kinderen beginnen te herinneren

De dragers en de lijkwade

En hoewel hun veelkleurige truien

Worden weerspiegeld in het glas

En hoewel de zon op hen schijnt

Ze zijn bang in het gras

Hoe sterk is het hier en nu?

Als de avond valt, komt er een zwarte hengst

Zo trots en lang dat hij nooit achterom kijkt

Hij draagt ​​hem geen smaragden, zilver en goud

Zelfs geen deken om hem tegen de kou te houden

Hij is het paard van de komende jaren

En ik zal me neerhalen

Voordat dit ros op mijn knieën ging

En zing voor hem het verdriet

Van duizend eeuwen

En de kinderen zullen zich nu verspreiden

Zoals hun moeders ze thuis noemen

Voor het verdriet van het avondpaard

Geen enkel kind heeft ooit geweten

En ik zal om hem heen hangen

Een bel die nooit gaat

En bedankt voor de vele woorden

die nooit uit zijn keel zijn gesprongen

En ik zal God en alle engelen danken

Dat de hengst van de avond

Het zwarte paard van de toekomst

Komt naar de aarde, maar heeft geen tong