The House Carpenter - Joan Baez

«Well met, well met, my own true love, well met, well met,» cried he

«I've just returned from the salt, salt sea all for the love of thee.»

«I could have married the King’s daughter dear, she would have married me

But I have forsaken her crowns of gold all for the love of thee.»

«Well, if you could have married the King’s daughter dear, I’m sure you are to

blame

For I am married to a house carpenter, and find him a nice young man.»

«Oh, will you forsake your house carpenter and go along with me?

I’ll take you to where the grass grows green, to the banks of the salt,

salt sea.»

«Well, if I should forsake my house carpenter and go along with thee

What have you got to maintain me on and keep me from poverty?»

«Six ships, six ships all out on the sea, seven more upon dry land

One hundred and ten all brave sailor men will be at your command.»

She picked up her own wee babe, kisses gave him three

Said «Stay right here with my house carpenter and keep him good company

Then she putted on her rich attire, so glorious to behold

And as she trod along her way, she shown like the glittering gold

Well, they’d not been gone but about two weeks, I know it was not three

When this fair lady began to weep, she wept most bitterly

«Ah, why do you weep, my fair young maid, weep it for your golden store?

Or do you weep for your house carpenter who never you shall see anymore?»

«I do not weep for my house carpenter or for any golden store

I do weep for my own wee babe, who never I shall see anymore.»

Well, they’d not been gone but about three weeks, I’m sure it was not four

Our gallant ship sprang a leak and sank, never to rise anymore

One time around spun our gallant ship, two times around spun she

Three times around spun our gallant ship and sank to the bottom of the sea

«What hills, what hills are those, my love, that rise so fair and high?»

«Those are the hills of heaven, my love, but not for you and I.»

«And what hills, what hills are those, my love, those hills so dark and low?»

«Those are the hills of hell, my love, where you and I must go.»

«Goed ontmoet, goed ontmoet, mijn eigen ware liefde, goed ontmoet, goed ontmoet,» riep hij

«Ik ben net terug van de zoute, zoute zee, allemaal uit liefde voor jou.»

"Ik had met de koningsdochter kunnen trouwen, lieverd, zij zou met mij getrouwd zijn"

Maar uit liefde voor jou heb ik haar gouden kronen verlaten.»

"Nou, als je met de koningsdochter had kunnen trouwen, schat, dan weet ik zeker dat je dat doet"

schuld geven

Want ik ben getrouwd met een timmerman en vind hem een ​​aardige jongeman.»

'O, wil je je huistimmerman in de steek laten en met mij meegaan?

Ik neem je mee naar waar het gras groen wordt, naar de oevers van het zout,

zoute zee.»

"Nou, als ik mijn huistimmerman in de steek zou laten en met u mee zou gaan"

Wat heb je om me te onderhouden en te behoeden voor armoede?»

"Zes schepen, zes schepen allemaal op zee, nog zeven op het droge"

Honderdtien alle dappere matrozen staan ​​tot uw beschikking.»

Ze pakte haar eigen kleine schat op, kusjes gaven hem drie

Hij zei: "Blijf hier bij mijn huistimmerman en houd hem goed gezelschap."

Toen trok ze haar rijke kledij aan, zo prachtig om te zien

En terwijl ze haar weg betrad, toonde ze zich als het glinsterende goud

Nou, ze waren niet weg geweest, maar ongeveer twee weken, ik weet dat het geen drie waren

Toen deze mooie dame begon te huilen, huilde ze het meest bitter

«Ah, waarom huil je, mijn mooie jonge meid, huil je om je gouden winkel?

Of huil je om je huistimmerman die je nooit meer zult zien?»

"Ik huil niet om mijn huistimmerman of om een ​​gouden winkel"

Ik huil om mijn eigen kleine schat, die ik nooit meer zal zien.»

Nou, ze waren niet weg geweest, maar ongeveer drie weken, ik weet zeker dat het geen vier waren

Ons dappere schip liep een lek en zonk, om nooit meer te stijgen

Eén keer rond ons dappere schip, twee keer rond spinde zij

Drie keer rond draaide ons dappere schip en zonk naar de bodem van de zee

"Welke heuvels, welke heuvels zijn dat, mijn liefste, die zo mooi en hoog oprijzen?"

«Dat zijn de heuvels van de hemel, mijn liefste, maar niet voor jou en mij.»

"En welke heuvels, welke heuvels zijn dat, mijn liefste, die heuvels zo donker en laag?"

"Dat zijn de heuvels van de hel, mijn liefste, waar jij en ik heen moeten."