Outside The Nashville City Limits - Joan Baez

Outside the Nashville city limits

a friend and I did drive,

on a day in early winter

I was glad to be alive.

We went to see some friends of his

who lived upon a farm.

Strange and gentle country folk

who would wish nobody harm.

Fresh-cut sixty acres,

eight cows in the barn.

But the thing that I remember

on that cold day in December

was that my eyes they did brim over

as we talked.

In the slowest drawl I had ever heard

the man said «Come with me

if y’all wanna see the prettiest place

in all of Tennesee.»

He poured us each a glass of wine

and a-walking we did go,

along fallen leaves and crackling ice

where a tiny brook did flow.

He knew every inch of the land

and Lord he loved it so.

But the thing that I remember

on that cold day in December

was that my eyes were brimming over

as we walked.

He set my down upon a stone

beside a running spring.

He talked in a voice so soft and clear

like the waters I heard sing.

He said «We searched quite a time

for a place to call our own.

There was just me and Mary John

and now I guess we’re home.»

I looked at the ground and wondered

how many years they each had roamed.

And Lord I do remember

on that day in late December

how my eyes kept brimming over

as we talked.

As we walked.

And standing there with outstretched arms

he said to me «You know,

I can’t wait till the heavy storms

cover the ground with snow,

and there on the pond the watercress

is all that don’t turn white.

When the sun is high you squint your eyes

and look at the hills so bright.»

And nodding his head my friend said,

«And it seems like overnight

that the leaves come out so tender

at the turning of the winter…»

I thought the skies they would brim over

as we talked.

Buiten de stadsgrenzen van Nashville

een vriend en ik hebben gereden,

op een dag in de vroege winter

Ik was blij dat ik nog leefde.

We gingen naar een paar vrienden van hem

die op een boerderij woonde.

Vreemd en zachtaardig landvolk

die niemand kwaad zou willen doen.

Vers gesneden zestig hectare,

acht koeien in de stal.

Maar het ding dat ik me herinner

op die koude dag in december

was dat mijn ogen overliepen?

zoals we spraken.

In het langzaamste gezang dat ik ooit had gehoord

de man zei: "Kom met me mee"

als jullie de mooiste plek willen zien

in heel Tennessee.»

Hij schonk ons ​​elk een glas wijn in

en al wandelend gingen we,

langs gevallen bladeren en knisperend ijs

waar een klein beekje stroomde.

Hij kende elke centimeter van het land

en Heer, hij hield er zo van.

Maar het ding dat ik me herinner

op die koude dag in december

was dat mijn ogen vol zaten

terwijl we liepen.

Hij zette mijn neer op een steen

naast een lopende veer.

Hij sprak met een stem zo zacht en duidelijk

zoals de wateren die ik hoorde zingen.

Hij zei: "We hebben behoorlijk lang gezocht"

voor een plek om de onze te noemen.

Er was alleen ik en Mary John

en nu denk ik dat we thuis zijn.»

Ik keek naar de grond en vroeg me af:

hoeveel jaar ze elk hadden gezworven.

En Heer, ik herinner het me nog

op die dag eind december

hoe mijn ogen vol bleven lopen

zoals we spraken.

Terwijl we liepen.

En daar staan ​​met uitgestrekte armen

hij zei tegen me «Weet je,

Ik kan niet wachten tot de zware stormen

bedek de grond met sneeuw,

en daar op de vijver de waterkers

is alles wat niet wit wordt.

Als de zon hoog staat, knijp je je ogen tot spleetjes

en kijk naar de heuvels zo helder.»

En met zijn hoofd knikkend zei mijn vriend:

«En het lijkt wel een nachtje»

dat de bladeren zo mals uitkomen

aan het begin van de winter…»

Ik dacht dat de lucht zou overlopen

zoals we spraken.